“Have a nice life!” Het zou zomaar onze wens aan Dan Barrett en Tim Macuga van het zogenoemde cultduo kunnen zijn, want tussen elke release lijkt er een volledige levenspanne te zitten. Ondertussen is het al van 2008 geleden dat ze hun legendarische debuut ‘Deathconsciousness’ uitbrachten, en toch is ‘Sea of worry’ nog maar de derde plaat in hun oeuvre. Reden te meer om te juichen dus wanneer Dan en Tim nog eens door het lot worden samengebracht. Zij het op melancholische wijze, want hun muziek is niet bepaald opbeurend.

Deze keer zijn er ook wel andere redenen om ons gejuich wat in te perken. Have A Nice Life stond bekend om zijn unieke mengeling van postpunk, shoegaze en nog een hele habbekrats aan zwaarmoedige geluiden, maar op ‘Sea of worry’ lijkt dat eerste genre duidelijker dan ooit het geluid te domineren. Het duo mag dan wel een bovengemiddeld goede postpunkband met een eigen gezicht zijn, toch wordt het unieke van de vorige twee albums een beetje gemist. Tweede en belangrijkere pijnpunt: de productie is veel gepolijster geworden. De reverb op de stemmen is gelukkig gebleven en klinkt nog steeds alsof er wanhopig in een bodemloze put geroepen wordt, maar instrumentaal krijgen we een helderder geluid te horen. De muffe drumcomputer is vervangen door een levensechte pottenstamper, en de gitaren klinken alsof de versterkers eens meer mochten kosten dan een handje rosse centen. Een jammere zaak, want het was net die modderige lo fi-sound waar Have A Nice Life in uitblonk.

Gelukkig zijn er ondanks deze minpunten ook nog heel wat goede zaken te melden. De surfrock invloeden op het titelnummer – met de minst enthousiaste “o-oo-oh” die we ooit hoorden – klinken op het eerste gehoor wat vreemd, maar blijken een aangename tempowisseling voor de band. “Trespassers W” laat een nog snellere Have A Nice Life horen en komt er verbazingwekkend goed mee weg; Dan en Tim zijn niet enkel depressief, soms zijn ze ook gewoon boos. Een nummer als ‘Dracula bells’ is dan weer atmosferische melancholie pur sang, zij het wat netter geproduceerd dan voorheen. Afsluiter ‘Destinos’ is tenslotte een monumentaal sfeerstuk, al duurt de filosofische monoloog net wat te lang, waardoor hij bij herhaaldelijke luisterbeurten gaat tegensteken. Niet toevallig is het enige nummer waarop het oldschool Have A Nice Life-geluid naar boven komt echter het beste. ‘Lords of Tresserhorn’ doet zowel qua sound als qua opbouw sterk denken aan ‘Earthmover‘, de iconische afsluiter van ‘Deathconsciousness’, maar wordt er desondanks door overklast.

Het probleem op ‘Sea of worry’ is dus niet zozeer het songmateriaal; ronduit slechte muziek staat er niet op de plaat. Het is nog steeds een goed album van een duo met visie. Tijdens het luisteren kunnen we echter niet anders dan denken dat er meer in had gezeten. Vooral de opgekuiste productie doet ‘Have a nice life’ kapseizen op hun zee van zorgen: bij de neerslachtigheid die ze in muziek willen omzetten, hoort een rauwer geluid. We wensen Dan en Tim een mooi leven toe, maar vooral: een lager budget voor de volgende plaat.