“I only write hits – Hatchie” luidt een zekere topcomment op een van Hatchies muziekvideo’s op Youtube. Fanboy-gedrag, dat sowieso, al schuilt in dit statement ook wel een zekere waarheid. De 26-jarige Harriette Pillbeam (haar echte naam) zou nu eenmaal de ene hit na de andere scoren in een ideale wereld, ware het niet dat dreampop in het algemeen nog steeds niet ingeburgerd is op de radio.

‘Keepsake’ is niet onze eerste kennismaking met de Australische bassiste. Vorig jaar bracht ze ‘Sugar & spice’ uit, een ep waar niet alleen wij het potentieel van in zagen, eveneens de rest van de wereld leek ervoor te bezwijken en riep haar uit tot hét toekomstige dreampop-idool.  Zelfs Hatchies inspiratiebron Robin Guthrie (Cocteau Twins) is een zelfverklaarde fan. Met hoge verwachtingen werd vervolgens uitgekeken naar hoe ze het er vanaf zou brengen op haar full-length debuut. En het moge gezegd : het resultaat mag er absoluut zijn.

Vanaf het moment dat de stevige drums van opener ‘Not that kind’ invallen, nemen Hatchie en haar band ons mee naar een droomwereld waar verliefdheid en feestjes deel uitmaken van het dagelijks leven, en het onvermijdbare liefdesverdriet zowat de enige grote bekommernis lijkt (oftewel : hoe onze latere tienerjaren eruit zagen!). Zonder blozen en gehuld in aanstekelijk enthousiasme levert ze haar teksten af in rijmende strofes en grootse refreinen. Popmuziek in de essentie.

Sterke singles zoals het industrial-getinte ‘Without a blush’ en de dance-pop van ‘Stay with me’ zijn reeds gekend, maar de resterende tracks doen niet onder. In quasi elk nummer schuilt een bitterzoete synth-of gitaarmelodie met een zekere hit-gevoeligheid. Hoewel de hele plaat een goede balans vindt tussen het melige en het dromerige, hellen ‘Her own heart’ en ‘Kiss the stars’ misschien af en toe teveel naar de melige kant. Gelukkig wordt de nodige edge nog behouden door de zware bas-sound van Pillbeam.

‘Keepsake’ spreidt een brede waaier aan invloeden tentoon, waaronder het eerder genoemde Cocteau Twins (spreekt voor zich), maar ook vroege nineties-acts als Curve en The Sundays. Doordat Pillbeam slechts bepaalde herkenbare elementen van die klassieke bands overneemt en deze door een frisse Hatchie-filter haalt, geeft ze toch een eigen draai aan die gevestigde sound. Hoogtepunt ‘Obsessed’ bijvoorbeeld, dat openlijk leentjebuur speelt bij zowel New Order als bij menig gitaarband op het legendarische Creation-label, is zoveel meer dan enkel de som der delen.

Na het heerlijke, akoestische gitaargerinkel van afsluiters ‘When I get out’ en ‘Keep’, is het klaar en duidelijk dat ‘Keepsake’ een meer dan waardige opvolger is van die beloftevolle ep. Hatchie heeft haar geluids-palet nog verder verrijkt, haar songwriting helemaal op punt gesteld en bovenal – iets waar het huidige generatie aan genre-genoten aan ontbreekt – de ‘pop’ terug in ‘dreampop’ geplaatst.