We bevinden ons aan het eind van de jaren ’80. De locatie? Engeland. Elektronische muziek heeft zijn opmars gemaakt en lijkt niet te stoppen. En opeens duiken er enkele Mancunians op die geloven in een combinatie van rock en dance. Misschien was het net wat de wereld nodig had, die terugkeer van de gitaar op het voorplan. Madchester – de naam van het genre – veroverde Engeland en de betere bands zelfs andere delen van de wereld. Happy Mondays is één van die bands. Was er één van. Twintig jaar geleden.
Intussen zijn Shaun Ryder en de zijnen toe aan reünie nummer vier. Geen nieuwe plaat ditmaal, wel live materiaal vanuit New York in 1990. Funky baslijnen, een occasionele beat en een rappende dan wel kreunende Shaun Ryder, zo kunnen we dit album kort samenvatten. Maar daarmee is niet alles gezegd. Opener ‘Step On’ en ‘Kinky Afro’ – beiden van succesalbum ‘Pills’n Thrills and Bellyaches’ – zorgen voor vroege hoogtepunten.
Zouden de gelukkige Mondays dan toch significant zijn in de jaren ’10 van de nieuwe eeuw? Helaas, de rest van het album overstijgt nauwelijks de grijze middenmoot. Nummers als ‘Clap Your Hands’, ‘God’s Cop’ en ‘Do It Better’ laten ons warm noch koud. Het rustige ‘Lazytis’ is kwalitatief het zwakste lied op de plaat, niet meer dan een gammel afkooksel van The Cure. Wel leuk is de I don’t give a fuck-mentaliteit van Happy Mondays, zowel in hun muziekgenre als in hun teksten. Cos you’re not made of gene / You’re made of chocolate / And when it’s cold / You turn to crack. Ze waren anders, de Happy Mondays. Ze durfden grof te zijn, ze schreven en zongen dingen die normaliter nooit in de hitparade verschenen.
Een terugkeer van Happy Mondays, leuk. De relevantie anno 2012 is echter ver te zoeken. Maar dat zouden we nog enigszins kunnen plaatsen. Het is immers voor velen ook nog steeds een belevenis om grootheden van weleer bezig te zien. Bewijs? The Stone Roses – productief tussen ‘89 en 94 – zijn headliner op verschillende Europese festivals. Toegegeven, de Happy Mondays zijn nog wel anders. Maar anders is niet altijd beter. Het album geeft een nostalgisch effect. Daar houdt het voor ons op, helaas.
Album verdeeld door Bertus