Na een decennium van touren en platen maken begon muzikale duizendpoot Hanni El Khatib te lijden aan een burn-out. Daarom zette de Palestijns-Filipijnse Amerikaan in 2017 enkele stappen terug en liet hij de muziekwereld even voor wat het was. Drie jaar en een angstaanjagend auto-ongeluk later lijkt El Khatib zijn muzikaal genot herontdekt te hebben, en slaat hij opnieuw zijn vleugels uit met de release van ‘Flight’.

‘Flight’ is de vijfde escapade van creatieveling El Khatib, die verder vaart op de experimentele golven die hij in 2017 al trotseerde op het chaotische compilatiealbum ‘Savage times’. Zijn jongste telg is het resultaat van enkele jamsessies met producer Leon Michels, die eerder al samenwerkte met namen als Lana Del Rey, Travis Scott en A$ap Rocky. Alle muziek die uit die samenwerking voortvloeide werd gebundeld op ‘Flight’, met als resultaat een album vol scherpe, verrassende tracks.

Opener ‘Carry’ proeft al snel grungy, en doet daarom denken aan El Khatibs vroegere werk. Dat gevoel van herkenning duurt niet lang, want kort daarna wordt het nummer aangekleed met verrassend speelse elektronische geluiden. Een voorproefje van de hele lp, die grunge, rock, r&b en synthesizers in elkaar weeft. Het lied draait door tot je zonder waarschuwing meegenomen wordt naar het veel zachtere en dromerige ‘Glassy’. Die overgang kan schuren voor mensen die niet bekend zijn met El Khatibs experimentjes, maar geeft wel mooi aan wat je kunt verwachten van het resterende half uur.

Als El Khatib niet aan het experimenteren is, toont hij simpelweg zijn kwaliteiten als songwriter. In ‘Alive’ verwerkt hij zijn auto-ongeluk tot een ludieke getuigenis met een uiterst catchy refrein. Geen gekke experimenten met vreemde geluiden of aparte structuren, wel gewoon een fijn afgewerkt stukje muziek. Hetzelfde kan gezegd worden van ‘Stressy’, dat je drie minuten lang meeneemt op een coherente rit bestaande uit een laag gezoem en lichte drums.

Met dertien songs die samen iets langer dan een half uur duren, is ‘Flight’ zeker geen flinke boterham. Een paar van deze nummers voelen meer aan als een kort experiment dan echte stukken bestemd voor het podium. In het slechtste geval lijken die ondiep en overbodig, zoals het geval is bij ‘Colors’, en in het beste geval smaken ze naar meer, zoals het hypnotiserende ‘Dumb’. Jammer genoeg wil dat zeggen dat je mogelijks op je honger blijft zitten. Want die ene beat met dat ene gekke geluid dat je zo cool vindt, hoor je waarschijnlijk maar heel kort, en vervolgens niet meer.

De grootste verdienste van ‘Flight’, en wat ontbrak op El Khatibs vorige platen, is de coherentie. Ondanks alle kronkels en bochten waar het album zich in wringt, blijft het van begin tot eind aanvoelen als een stilistisch geheel, dankzij El Khatibs grunge-vocals die verschillende geluiden aan elkaar bindt. Fans van zijn oudere ‘garagerock’-gitaarwerk zullen hier nog weinig vinden om warm van te worden, terwijl nieuwe fans positief verrast zullen zijn door El Khatibs vermogen om zijn genre-overstijgende geluidsexperimenten coherent te bundelen.