Vier jaar nadat hij met Rostam (Discovery, Vampire Weekend) ‘I had a dream that you were mine’ op de wereld los liet, gaat Hamilton Leithauser nu opnieuw volledig solo. ‘The loves of your life’ is een overschouwing van mensen, van dichte vrienden tot verre kennissen, die deel uitmaken van het dagelijkse leven van de frontman van The Walkmen. Die band staat overigens momenteel op non-actief omwille van de solocarrières van verschillende bandleden.

Het album werd opgenomen in Leithausers eigen studio in New York, waarbij in de verhalen die in de songs worden verteld feit en fictie vloeiend in elkaar overgaan en de zanger op zoek gaat naar de perfecte match van het verhaal met de muziek, die afzonderlijk van elkaar werden geschreven. Die combinatie leidt tot een onderhoudende plaat die voldoende te bieden heeft om tot het einde te blijven boeien.

Het publiek werd de voorbije weken vakkundig warm gemaakt aan de hand van teaser video’s op Youtube waarbij slechts flarden van de singles te horen zijn en de zanger zelf naar de voorgrond treedt. Het geheel vormt een geslaagde mix van melodieuze muziek, interessante teksten en een flinke portie humor.

Verschillende onderwerpen passeren de revue. Het melancholische ‘Isabella’ beschrijft een meisje uit Manhattan dat haar jonge leven op de rails probeert te krijgen maar daar moeilijk in slaagt omdat ze financieel nog van haar ouders afhankelijk is. Op het meer ritmische ‘Here they come’ vlucht de protagonist van zijn bekommernissen door zijn dagen door te brengen in de cinema, tot wanneer na de film de lichten aan gaan en zijn problemen opnieuw naar de voorgrond schuiven. ‘Don’t check the score’ belicht dan weer een gokverslaafde (een van Leithausers eigen demonen) die ten allen tijde vermijdt om de balans op zijn gokrekening te bekijken, want die ziet er nooit fraai uit.

Muzikale inspiratie wordt geput uit verschillende bronnen, van koorgezangen op ‘The garbage men’ en ‘Wack Jack’ tot een kerstachtige pianolijn op ‘The stars of tomorrow’. De enige constante is de typerende zangstijl van Leithauser, die echter moet gaan opletten om niet al te vaak de hogere toonaarden te gaan opzoeken. Het credo “hoe hoger ik zing, hoe beter het nummer wordt” komt daarbij vaker naar boven dan ons lief is.

Met de klassieke afsluitende ballad ‘The old king’ wordt een laatste blik terug op de subjecten geworpen om vredevol te concluderen: “I wish I’d only had the balls to bury the hatchet and forgive em all”. Als wij hetzelfde doen voor ‘The loves of your life’ hadden wij graag een paar echte uitschieters gezien, maar zijn wij al bij al blij met de blik die Leithauser ons gunde op zijn leven in de big apple.