“Op een bepaald moment in het leven ben je er aan toe, aan Shakespeare”, moet Hallam London gedacht hebben toen hij besloot om een aantal sonnetten van de legendarische Britse auteur op muziek te zetten. Het resultaat van deze – op zijn minst gewaagde – muzikale keuze is echter een product dat haar afkomst weinig eer aan doet. Ondanks enkele sterke momenten is het geheel op het einde van de winterse rit vooral een ijskoude ontgoocheling.
De plaat zet van meet af aan een mysterieuze en geladen sfeer neer, want in ‘Winter Pt. 1’ wordt de climax onmiddellijk zo zorgvuldig opgebouwd dat het geheel haast op springen staat. Uiteindelijk is er van een uitbarsting echter geen sprake en mondt de song op een onverwacht moment uit in doodse en ijzige stilte. En daar loopt het met het werk van Hallam London meteen ook fout. ‘Winter Pt. 2’ gaat op hetzelfde elan door en stelt vooral teleur. In ‘Why Promise’ is de chaos compleet en versmacht een overdaad aan samples elke tekstuele meerwaarde. In ‘No More Be Grieved’ zakt de EP als een pudding in elkaar. Het nummer klinkt zodanig simplistisch en poppy dat het op geen enkel moment in het geheel lijkt te passen. Tot slot is ‘Waste of Shame’ een langgerekte mars naar het einde, al is het wellicht de enige song waarin de verzen van Shakespeare een beetje tot hun recht komen.
Hallam London werpt zich in de ‘Winter E.P. – Shakespeare’s Sonnets’ op tot een soort meester van de reproductie: muziek die zo uit ‘The King Of Limbs’ van Radiohead kan komen, een stem waar ze bij Muse, op dagen waar Matthew Bellamy verkouden is, alleen maar jaloers op kunnen zijn en teksten die – de naam van de EP zegt het zelf – rechtstreeks van de meester zelf komen. En toch is de combinatie heel af en toe een verademing die, vooral in het eerste nummer, haast dansbaar is, maar dat volstaat niet om de luisteraar naar meer te doen verlangen. Uiteindelijk is het allemaal een beetje zoals een koude winternacht: blij dat hij voorbij is.