Een conciërge als centraal personage verzinnen is misschien niet het meest tot de verbeelding sprekende karakter, maar ondertussen beseffen we gelukkig wereldwijd dat we niet zonder de meest fundamentele beroepen kunnen. Lang voordat zorgverleners, vuilnisophalers, kassiers en onderhoudspersoneel bedankt werden met witte lakens uit ramen, besloot Half Waif om voor haar nieuwste album een personage genaamd The Caretaker uit te werken. Het is de eerste keer dat de Amerikaanse niet louter autobiografisch muziek schrijft, en ‘The caretaker’ klinkt bijgevolg iets anders dan haar eerder werk.

Nandi Rose Plunkett vergaarde faam als toetseniste bij Pinegrove, maar heeft ondertussen ook al heel wat muziek uitgebracht onder het alias Half Waif. ‘The caretaker’ is haar vierde en meest ambitieuze, zowel muzikaal als tekstueel. Nummers klinken grootser, haar stem schiet hoger uit en er is een lichte vorm van concept terug te vinden. De pianoballads die op de melancholische voorganger ‘Lavender’ nog prominent aanwezig waren, worden deze keer in de staart van de plaat gebundeld. Het maakt dat het einde wat zwaarder is om te verteren, en dat de meeste opvallende en beklijvende nummers al eerder terug te vinden zijn.

Plunkett tovert wel enkele nieuwe klanken uit haar gereedschapskist. Tikkende synths in ‘Siren’, krekels uit haar achtertuin in het instrumentale ‘Lapsing’ halverwege en voorzichtig dansbare beats in uitschieter ‘Halogen 2’. In ‘My best self’ wordt zelfs een heel ander stemtimbre gehanteerd, wat het nummer bijna als een duet doet klinken.

Het zelfverzonnen titelpersonage is helaas niet bijster goed in haar taak: zorgen voor zichzelf en haar omgeving. Daarvoor mijmert ze te graag over vroeger, en hoe alles anders had kunnen zijn. Het helpt ook niet dat deze conciërge niet bijster gelukkig is met zichzelf – zoals iedereen die al eens een romantische komedie heeft gezien weet, kan je pas anderen graag zien als je ook jezelf lief hebt. “When the day is over / And the memory’s what you grieve / Be the one you wanna be” zingt ze in duet met haar piano in ‘Brace’.

Hoewel het centrale personage haar omgeving verwaarloost, klinkt ‘The caretaker’ opvallend proper. Doorheen de tracklist zijn weinig echt opvallende passages op te merken, al komt dat misschien omdat we ondertussen wel weten hoe knap Plunkett haar stem met haar synths kan doen versmelten. Daar herinnerde ze ons in aanloop naar de plaat al aan met single ‘Ordinary talk’, en doet ze opnieuw meesterlijk in de finale van afsluiter ‘Window place’. Helaas doet het gebrek aan dynamiek of spanningsopbouw je niet meteen verlangen om meermaals de hele plaat uit te zitten. Daarvoor is ‘The caretaker’ nog te veel in zichzelf gekeerd.