Zeg niet zomaar “die toetseniste van Pinegrove” tegen Nandi Rose Plunkett. Als Half Waif bracht ze sinds 2014 twee albums en een ep uit. Met derde langspeler ‘Lavender’ zet ze een enorme stap voorwaarts, en mag ze gerust tot de meest interessante hedendaagse synthfolk-artiesten gerekend worden.

Heimwee vormt de paarse draad doorheen dit album. Net zoals de geur en kleur van de plant uit de titel kan muziek herinneringen oproepen, en het is dat effect dat ‘Lavender’ nastreeft. Of het nu haar thuisstad New York of haar dove grootmoeder is, Half Waif bezingt ze met veel overgave. Ze werd tijdens de opnames voor het eerst gesteund door een volwaardige band, al zijn er voldoende momenten waarop ze enkel terugvalt op haar stem en een ondersteunende piano.

Het beste voorbeeld daarvan is tegelijkertijd een van de hoogtepunten op het album. ‘Back in Brooklyn’ doet met z’n uitgeklede pianomelodie en krachtige vocale uithalen denken aan Joanna Newsom en Kate Bush, en in de stilte tussen de noten ontwaar je zelf wat van het minimalisme van Grouper. “The further away I walk, the more I’m a whisper / Listen for me now.” Zo helder en aanwezig haar teksten zijn, zo subtiel is de gelaagde productie vol kleine details en accenten.

Nauwkeurig verspreid over de twaalf nummers hoor je een zeldzame gitaar, pulserende synths of een drumcomputers die de relatief korte nummers voortstuwt. ‘Lilac house’ is synthpop die flirt met grootse refreinen zoals die op de recentste U.S. Girls te horen waren, terwijl afsluiter ‘Ocean scope’ voorzichtig met house flirt – al wordt de slaapkamer nooit voor de dansvloer geruild.

‘Lavender’ omarmt de weemoed die met herinneringen, gemis of het gebrek daaraan gepaard kan gaan. Half Waif ontleedt persoonlijke catastrophes, plaatst ze in een vaas en laat ze daar met behulp van trefzekere teksten en prachtige producties tot bloei komen. Plaats er zo twaalf naast elkaar, en je hebt een zeer welriekende ruiker.