Als frontvrouw neem je een enorm risico door je bandje Half Asleep te dopen. Voor je het weet maken cynische muziekrecensenten giftige grapjes over de staat waarin de luisteraar zich bevindt na zich onderworpen te hebben aan je artistieke worpen. Valerie Leclerq moet zich echter geen zorgen maken: eerdergenoemde sujetten trakteren wij persoonlijk op een djoef op hun muile. Want het vierde album van de Waalse mag dan al geen instant hapklare brok zijn, begeesteren doet het wel.
Op dat album, dat de mooie titel ‘Subtitles for the Silent Versions’ meekreeg, wordt Leclerq bijgestaan door zus Oriane en andere gastmuzikanten die de rond piano en akoestische gitaar opgebouwde nummers bijkleuren met toefjes klarinet, viool, fluit, percussie en cimbalen. Samen weven ze een diepmelancholisch klanktapijt, een sombere en bij momenten zelfs akelige soundtrack die zich hult in mysterie. Neen, met deze plaat een carnavalsfeestje opvrolijken lijkt ons niet bepaald een goed idee.
We zullen maar eerlijk zijn: normaal zijn we hoegenaamd geen fan van arty farty experimenten. En toch heeft ‘Subtitles for the Silent Versions’ een onverklaarbare aantrekkingskracht. Misschien ligt het wel aan de poëtische teksten, die diep ingegraven zitten in de droevige sfeer en nauwelijks op de voorgrond treden maar je wel langzaam in een soort trance wiegen. Zoals in het quasi parlando ‘The Fifth Stage of Sleep’, dat zachtjes aan maar gestaag bezweert.
Referenties zoeken voor ‘Subtitles for the Silent Versions’ is niet evident. Soms doet Half Asleep ons denken aan Cat Power toen die ten tijde van ‘Moon Pix’ haar demonen amper onder controle kreeg. Op andere momenten zien we dan weer beelden van een vreemde Lynch-film. Maar eigenlijk zijn referenties onnodig: laat Valerie Leclerq maar gewoon Half Asleep zijn.
Half Asleep live zien kan op 26 oktober 2011 samen met enkele andere hele fijne artiesten tijdens de Humpty Dumpty Label Night in de Brusselse Botanique (info & tickets)