De ene is de zoon van Tony Hawk die vaderlief niet naar het skatepark volgde maar zijn heil vond in het mengpaneel. De andere is de grootste grapjas van de hyperpopscene die niets liever doet dan zingen over memes en al een vocale cover van een Skrillex-klassieker maakte. Samen zijn Gupi & Fraxiom dankzij hun komische interacties een ware Twitterattractie, maar ze vormen ook het manische hyperpopduo Food House.

Deze self-titled is hun eerste officiële samenwerking onder die naam, maar niet de eerste keer dat Gupi & Fraxiom samen te horen zijn. Op Gupi’s debuutalbum ‘None’, dat in februari uitkwam, leende Fraxiom hun stem al aan het nummer ‘Thos moser’, dat meteen uitgroeide tot een hyperpopsensatie. In april brachten de twee samen een set op Square Garden, het door 100 Gecs gecureerde Minecraftfestival tijdens de eerste lockdown. Een groot deel van het materiaal uit die set vond ook haar weg op de tracklist van ‘Food House’.

Muzikaal gezien resulteert de botsing van deze twee maffe geesten in kleurrijke hyperpopbangers die zich in allerlei gekke bochten en hoeken wringen om een zo wild mogelijk resultaat te bereiken. De plaat opent nog vrij gemoedelijk met ‘Sole’, al vallen de kolderieke beats en de extreem vervormde stem van Fraxiom hier al meteen op. Met ‘Ride’ komt er al een extravaganter geluid tevoorschijn dankzij een wonky instrumental en absolute oorwurm van een refrein. Het is echter vanaf ‘8 now’ dat het hek pas echt van de dam gaat. Deze track kaatst en stuitert alle richtingen uit terwijl Fraxiom lyrics zingt als “I used to fantasize about being or kissing Skrillex” en sluit af met een loeiharde outro, ondertussen al een vast kenmerk in het genre.

Het middenstuk is sowieso het meest doorgedraaide deel van de plaat. ‘51129’ heeft een instrumentale break die wederom aan Fraxioms jeugdheld Skrillex doet denken, ‘One you know’ begint als een smerige banger over per ongeluk te veel eten bestellen op Ubereats waarna plots een melodisch refrein komt waardoor het nummer plots oprecht emotioneel lijkt te worden en ‘Curses’ sluit af op een hardstylenoot. Het meest turbulente moment is ‘Mos thoser’, niet hun grote hit van begin dit jaar maar een titel die er erg op lijkt. Na een soundbite waarin Gupi opgebeld wordt door de security van Berklee College, de universiteit waar zowel hij als Fraxiom heen gingen, wordt je overweldigd door dissonante beats die later weer omgevormd worden tot melodieuze twists. Fraxiom geeft het beste van zichzelf op de microfoon en de track eindigt met – hoe kan het ook anders – een beukende outro.

Het is moeilijk om te achterhalen op hoeveel lagen ironie Food House precies zit. Waar wel geen twijfel over bestaat, is dat dit project zonder het internet en diens absurde humor nooit had kunnen ontstaan. Teksten als “Damn y’all got opinions like, Okay who’s getting the best head?/Yeah, I think it’s Simon/Yeah, I got opinions just like Cowell handing out his bread” krijg je gewoonweg niet uitgelegd aan iemand boven de dertig, en zelfs onder die leeftijd is het geen evidentie. Food House is doorheen heel de tracklist gekruid met referenties naar Crazy Frog, Sonic The Hedgehog en virale video’s.

Het is niet zo dat Fraxiom helemaal niets te zeggen heeft. Op typische generatie Z-wijze lacht die met hun eigen mentale gezondheid en vraagt die hun one night stands om hen niet te deadnamen. Er staan oprechte aanklachten tegen TERFs en grootkapitalisten in de teksten, maar het is aan de luisteraar om die op te graven tussen alle verwijzingen naar memes en Amerikaanse winkelketens.

Eén enkele keer wordt het memen iets te veel. Het doorbreken van de elektronische popvibe op het album door een metaltrack te maken die je letterlijk ‘Metal’ doopt is een leuk idee op papier, maar in de realiteit zorgt het voor het flauwste moment op de plaat. Zeker mensen die al heel wat scheurende gitaren in hun leven gehoord hebben, zullen er weinig speciaals aan vinden.

Die manische internethumor is een belangrijke reden waarom de muziek van Food House voor ingewijden zo extreem amusant is. Voor iemand die niet dagelijks op het internet vertoeft, vormt het waarschijnlijk een bevreemdende brei aan inhoudsloze woorden. Dat zorgt ervoor dat Gupi en Fraxiom een album maakten dat slechts een beperkte niche volledig zal begrijpen, maar langs de andere kant zijn de vervormde vocals toch onverstaanbaar zonder de lyrics er constant bij te houden. Ook wie niets heeft met obscure memepagina’s kan zich misschien amuseren met de opgefokte sound van deze twee online clowns.