Uit de grond gestampt als het soloproject van zanger-gitarist Yoodoo Park in 2010, komt nu het eerste album genaamd ‘Empire’ van GRMLN. Hierop horen we Japanse punkpop uit het zuiden van Californië. Park voelt zich verbonden met zowel zijn geboortestreek in Kyoto als met Santa Cruz, waar hij vertoeft in een zonnig surfparadijs naast de campus. Deze interne tweestrijd is allicht de reden achter zijn drang om zich te uiten in tekst en muziek. Het resultaat van deze “roots vs sunshine state” is een cocktail van The Strokes in hun vroegere jaren en poppunk à la Blink 182. Meer van hetzelfde ongetwijfeld, al heeft ‘Empire’ zeker iets te bieden.
Zo walst ‘Teenage Rythm’ de deuren van het album meteen plat tegen de vlakte, scheurend met 90’s noisegitaren om er dan net op het juiste moment “I don’t even know your name” tussen te brullen. Complex is het allesbehalve, hitgevoelig des te meer. De tempowisseling op het einde met uithalen van overstuurde tokkels en backings laat merken dat er heel wat potentieel zit achter deze band. ‘Blue Lagoon’ probeert dit tempo te volgen, maar struikelt over eigen voeten. Kwelende zangpartijen beïnvloed door skate-punk nemen hier de overhand. Het zou zeker niet misstaan op een typisch Amerikaans huisfeestje, al is daarmee dan ook het enige noemenswaardige bij dit nummer gezegd. ‘Hand Pistol’ gaat op dit patroon verder en dreigt evenzeer langs het ene oor binnen gekegeld te worden om dan langs het andere weer meteen te vertrekken richting de vergeetput. Kort, catchy en to the point, maar er ontbreekt een zeker ingrediënt om indruk te maken.
De wedstrijd is zeker nog niet gespeeld. Met ‘Do You Know How It Feels’ brengt GRMLN de sfeer van het openingsnummer terug, urgenter en agressiever ditmaal en dat vraagt om luider te worden gezet en de boxen te laten daveren. Alles barst hier net zoals in ‘Teenage Rythm’ weer los tegen het einde met behulp van een juist getimede tempowisseling. Helaas zuigt ‘Summer Days’, het saaiste én langste nummer dat alom “next!” schreeuwt, al dit enthousiasme meteen terug uit de plaat. ‘1993’ likt de wonde met wat lijkt op een cover uit ‘This is it’ van The Strokes. Het gebrek aan een eigen gezicht zien we graag door de vingers voor deze, want de springerige drums en rammende gitaren brengen de zon van onder de wolken vandaan. Park kiest voor twee trage songs op het einde van dit debuut, te zeurig en nergens meeslepend genoeg om intiem te kunnen zijn helaas, niet echt de manier dus om een plaat te beëindigen.
De vraag kan gesteld worden of GRMLN al wel rijp genoeg is om met een volledige langspeler naar buiten te komen. Er zitten vast en zeker toppers tussen deze verzameling songs, maar helaas niet genoeg om een album mee te vullen. Daarnaast ontbreekt er duidelijk een eigen stijl die deze jongens zou onderscheiden van die duizenden andere poppunkbands. Een kwalitatieve en gebalde EP ware een betere zet geweest.
GRMLN is momenteel nergens in Europa live aan het werk te zien.
Verdeeld door Konkurrent