Rockzanger die solo gaat, het is zelden een geslaagd recept. Toch besloot Grant Nicholas zich eraan te wagen. De frontman van Feeder wou na acht albums wel eens voelen hoe het is om in alle vrijheid aan eigen nummers te werken; want hé, als Jack White het kan, waarom zou het hem dan niet lukken? Dit indachtig ontstond ‘Yorktown Heights’, een verzameling van dertien semi-akoestische nummertjes.
Samen met Stereophonics, Manic Street Preachers en voetballer Gareth Bale behoort Feeder tot de bekendste Welshe exportproducten. Met rockanthems als ‘Buck Rogers’ en ‘Feeling a moment’ wist de band in de jaren tweeduizend enkele hits te scoren. Op ‘Yorktown Heights’ lijkt Grant Nicholas het echter een stukje rustiger aan te willen doen. Zo siert een netjes geschetste akoestische gitaar de hoes en start het album met zacht getokkel. De intieme sfeer die wordt opgetrokken in ‘Soul mates’ krijgt evenwel geen voortzetting.
Onder andere ‘Robots’, ‘Joan of Arc’ en ‘Hope’ hadden evengoed op een Feeder-plaat kunnen opduiken, zij het om een eerder anonieme rol te vervullen. ‘Time stood still’ had dat, mits toevoeging van een dik Schots accent, kunnen doen op een album van Biffy Clyro. Het is pas als het wat ingetogener wordt dat Grant Nicholas de aandacht weet te grijpen. Opener ‘Soul mates’ en afsluiter ‘Safe in place’ herbergen zo het beste wat dit album te bieden heeft. Op enkele opflakkeringen na is wat zich daartussen bevindt veelal slappe kost.
Kortom, met ‘Yorktown Heights’ is Grant Nicholas in de klassieke valkuil van het solo gaan getrapt. Waar hij zichzelf creatief wou uitleven zonder beperkingen, produceerde hij uiteindelijk niet veel meer dan een flauw afkooksel van zijn eigen band.
Grant Nicholas komt voorlopig niet naar onze contreien.
Album verdeeld door PIAS
