Drie jaar en enkele impactvolle levensgebeurtenissen na haar debuut ‘Reservoir’ is de Australische singer-songwriter Gordi terug met een opvolger. Op ‘Our two skins’ laat Sophie Payten de door Bon Iver geïnspireerde americana grotendeels achterwege en puurt ze haar pianofolk verder uit.
‘Our two skins’ gaat over het afsluiten van hoofdstukken in je leven, of tevergeefs geloven dat het mogelijk is om een levensloop op te delen in netjes afgelijnde delen. Want al snel wordt duidelijk dat het verleden je altijd gestaag inhaalt, hoe hard je er ook van wegloopt. Gordi zelf koos voor haar muziek in plaats van een carrière als arts, en maakte een einde aan een lange relatie. Daarna trok ze op reis naar Europa, en op een van die vliegreizen schreef ze ‘Aeroplane bathroom’. “Do you see yourself unraveling? Where before this was I travelling?”
Die onzekerheden werden nog versterkt toen Peyten verliefd werd op een andere vrouw. Ze ervoer uit eerste hand dat zoiets helaas nog steeds geen evidentie is – holebi’s mogen pas sinds 2017 trouwen in Australië. Het leverde haar, alleen in Europa, soms paniekaanvallen op die ze vatte in ‘Radiator’ en ‘Volcanic’. In ‘Sandwiches’ haalt ze dan weer herinneringen op aan haar grootmoeder, die tijdens het schrijven van dit album overleed.
De elektronica en stemvervorming vanop haar debuut moeten plaats maken voor rustiek gitaargetokkel en een eenzame piano. Door die snufjes achterwege te laten, komt Gordi’s stem meer naar de voorgrond. Op ‘Our two skins’ klinkt ze nog het meest als een hese Hannah Reid van London Grammar. Het grootste deel van de plaat kabbelt gezapig voort, al probeert afsluiter ‘Free association’ alsnog voor een groot gebaar te gaan.
Gordi is de afgelopen jaren een betere songschrijver geworden. Minder muzikale ballast maakt haar nummers sterker, al mag ze nog wat verder vijlen aan haar teksten. Voor elke scherpe uithaal zijn er twee afgebotte dooddoeners te vinden. Het maakt dat dat ‘Our two skins’ vlotjes wegluistert op de achtergrond, maar zich nooit echt laat gelden.