“Maar jullie hebben geen zanger in jullie bandje?” Kijk, ondergetekende speelt niet bij Go March, en toch kan hij met enige zekerheid stellen dat die vraag ooit aan één van de leden van de groep is gesteld. Al was het maar de verbaasde bomma, weten wij veel. Punt is dat dit Antwerpse drietal met hun debuut bewijst dat zingende frontmannen zeker geen must zijn om de boel interessant te houden. Go March ging aan de slag met de IKEA-kit voor dansbare motorik-electro, kwam erachter dat er geen zanger in de doos zat, en besloot vervolgens toch gewoon een intense trip van een plaat te maken.

De formule van Go March is misleidend simpel. Lok de luisteraars – al dan niet ongewild – mee met een repetitieve geluidsgolf die hen, zonder dat ze het doorhebben, naar interessantere oorden leidt dan ze aanvankelijk verwachtten. Daardoor wordt dat nummer in zijn geheel uiteraard pakken beter, en wil je bijgevolg zo snel mogelijk de repeatknop mishandelen. Zoals gezegd is het een ogenschijnlijk makkelijk trucje van de krautrockkermis, maar zonder het vakmanschap en de goede oren van de bandleden zou het een onmogelijke taak zijn. Het betreft hier gelukkig mannen met een fikse staat van dienst (Meuris, Statue, Intergalactic Lovers, Broken Glass Heroes); rasmuzikanten die potverdorie nog eens twee keer nadenken over dié riff die op dát moment zó hard moet aankomen. In deze tijden van consumentenbedrog moeten we dergelijke vakmannen in de armen sluiten.

Gelukkig levert Go March daar op zeker de helft van dit debuut ook muzikaal voldoende aanleiding voor. Gedragen door de groovy drums van Antoni Foscez kunnen de gitaar- en synthlijnen van zijn collega’s de vrije loop nemen met sfeer, intensiteit, grilligheid en catchiness. Of je er nu zelf maffe koortsdromen bij visualiseert of je fantasie net angstvallig in toom tracht te houden, nummers als ‘The ship of Bambi’, ‘Chase’ en ‘Rise’ buikdansen zich een weg naar je onderbewustzijn. Daarbovenop maakt de band knap gebruik van dynamiek, een factor die onmisbaar is binnen hun genre. Luister bijvoorbeeld naar de uit een nachtelijke roadtrip weggelopen afsluiter ‘The white lodge’, en voel hoe de voorlaatste versnelling tot zijn uiterste wordt gedreven om vervolgens één minuut voor het einde over te schakelen naar een prachtige variatie.

We vinden het bijgevolg jammer dat Go March het niveau van die openers en afsluiter niet over de hele lijn kunnen vasthouden, en zo de vier sterren net mislopen. Zo zijn er enkele songs die we niet gauw buiten de context van de hele plaat zullen beluisteren, maar die in het geheel van de trip zeker wel hun plaats verdienen. Het is niets om heel vervelend over te doen, en dus bevelen we je de marsliederen van dit drietal warm aan. Niet om er je mening mee in iemands gezicht te schreeuwen -frontmannen mogen thuisblijven- maar om de tegenstanders gestaag te overtuigen.

Album verdeeld door Unday.

Go March speelt binnenkort in Gent (Glimps, 10 & 12.12, info & tickets).