Ze leken een tijdje van de aardbodem verdwenen te zijn, maar vier jaar na het goed ontvangen debuut ‘Holding hands with Jamie’ hebben de jongens van Girl Band eindelijk een vervolg klaar. Tijdens hun afwezigheid lijkt het viertal hun zin voor kleurrijke deuntjes nog steeds niet gevonden te hebben, want ‘The talkies’ is weer een intens streepje muziek geworden dat tussen noiserock en no wave schippert. Het belangrijkste verschil is dat de band schijnbaar nog radicaler geworden is in zijn aanpak, want echte gut punches als ‘Pears for lunch’ lijken op deze plaat te ontbreken.

Na de claustrofobische, hijgerige intro krijgen we met ‘Going Norway’ hier al een eerste voorbeeld van te horen. De gitaren krijsen zonder al te veel melodie en hebben vooral als doel om een enerverende sfeer van intensiteit op te wekken. De typische, halfdronken brabbelende dan weer schreeuwerige vocals van Dara Kiely zijn weer van de partij om de ongemakkelijke sfeer te verstevigen. Net als vele andere nummers op het album klinkt ‘Going Norway’ als een reis waarbij je nooit op je bestemming aankomt. Alle elementen lijken wel ergens naar op te bouwen, toch blijft een echte climax uit waardoor je voor eeuwig blijft balanceren op het puntje van je stoel zonder ooit die verlossende ontlading te horen te krijgen. Dit kan misschien teleurstellend klinken, maar het is net dat gebrek aan explosies dat de muziek van Girl Band zo adembenemend maakt.

‘Shoulderblades’ gaat verder op hetzelfde elan en doet je met z’n marsritme voelen alsof je voor eeuwig ronddartelt in het vagevuur. De muziek impliceert dan wel hevig dat je naar de hel gestuurd zal worden hoewel het verlossende oordeel nooit geveld wordt. ‘Couch combover’ klinkt instrumentaal gezien gelijkaardig aan de vorige twee nummers, echter laten de vocals zowaar een memorabele melodie horen waardoor het zich toch weet te onderscheiden van zijn zenuwslopende voorgangers.

‘Aibohphobia’ is vernoemd naar een bestaande aandoening die duidt op de angst voor palindromen, woorden die hetzelfde blijven als je ze van achter naar voren leest. Ironisch, want het woord aibophobia is zelf een palindroom. Dit weetje is interessanter dan het nummer zelf, dat vooral het risico van Girl Bands songwriting tentoonstelt. Als het sfeertje je namelijk eens niet bij je strot weet te grijpen – zoals hier het geval is – blijft er verder namelijk bitter weinig over om van te genieten. Het minstens even leuk getitelde ‘Salmon of knowledge’ bewijst meteen daarna nochtans dat de Ieren er wel degelijk in slagen om ook met een rustiger geluid spanning op te wekken.

Hierna volgen enkele muzikale splinterbommen die absoluut niet vervelen maar net iets te kort zijn om ons volledig in hun troosteloze wereld onder te dompelen, zoals de langer uitgesponnen nummers dat wel doen. Gelukkig weet ‘Laggard’ met z’n bizarre structuur ons weer volledig te overhalen. De eerste helft klinkt nog als vintage Girl Band dat gaandeweg uitmondt in een angstaanjagend fluisterliedje dat aantoont dat stilte minstens even griezelig kan zijn als de bekende schreeuwerige klank van de groep. Het eindigt bovendien uit het niets met iets wat we zowaar als een uitbarsting kunnen noemen, een heerlijk tegendraads moment na al die onafgewerkte crescendo’s.

Afsluiter ‘Prefab castles’ – de verwaarloosbare outro ‘Ereignis’ even buiten beschouwing gelaten – is misschien een wat voorspelbaar, toch erg geslaagd slot. Als langste nummer op de plaat neemt het rustig z’n tijd om een laatste maal het nakende onheil voelbaar te maken zoals enkel dit kwartet het kan. We kunnen ons evenwel één spannender iets voorstellen en dat is bang afwachten of het weer vier jaar gaat duren voor we weer iets van Girl Band te horen krijgen. Wij hopen alvast stellig van niet, want met ‘The talkies’ leveren ze weer puik werk af.

Girl Band staat op 7 november in de Botanique (tickets en info).