Gil Hockman slaat met zijn tweede album een experimentele weg in. Waar hij voordien op zijn eentje met een gitaar een volledige langspeler vulde, haalt Hockman er voor deze nieuwe allerlei instrumenten bij, gaande van elektrische drums tot trompetten. Hoewel de plaat niet afstotelijk klinkt, heeft het artwork wel de neiging om de luisteraar weg te jagen. Met te veel hoeken en te grote kleurvlakken lijkt het of een talentloos kind aangespoord werd om een zo simplistisch mogelijk ontwerp in een onnoemelijk korte tijd uit te werken. De zonnige tinten staan in schril contrast met de zwaarmoedigheid van de nummers en de lelijkheid van het totaalplaatje onteert de schoonheid van melancholie.
Openen doet de Zuid-Afrikaan meteen met de titelsong. De naam voor het album haalde hij van een review over zijn vorig ep, waarin iemand zijn stem als “dolorous”, een gevoel van pijn en kwelling, beschreven had. Regenachtige achtergrondgeluiden zetten het lied in, waarna een gitaar druilerig betokkeld wordt. De pakkende stem en tekst van de zanger overstromen inderdaad van de pijn. “I hear the words come out of your mouth, but I’m sinking in the bathtub. On a Thursday after work, I suppose I need some looking after.”
Een eerste noemenswaardig schrijfsel is ‘Night bird’. Van stijl gelijkend op Hostiles van Damon Albarn combineert Gil Hockman alarmachtige achtergrondbiepjes met een elektrische drum, akoestische gitaar en semi-duistere gezangen. Met een tekst die slechts vier regels in beslag neemt en meerdere keren herhaald wordt, doet dit lied aan een moderne mantra denken. ‘Hungry’ katapulteert de luisteraar weer helemaal terug naar het begin van het album. Diezelfde melancholische stem en eenvoud van bezetting creëren een directe band tussen artiest en luisteraar.
Naarmate de plaat vordert, worden steeds meer instrumenten betrokken en wordt de muziek meer experimenteel of jazzy. ‘Pass the ball’ is ongetwijfeld het meest opvallende voorbeeld. Is het niet de chaotisch aanvoelende ritme-invulling die je aandacht trekt, kan de trompet die met tegendraadse stoten haar rol in het nummer wil bekrachtigen onmogelijk aan je voorbijgaan. Le moment suprême van het lied komt echter pas na een lange minuut. Luttele seconden nadat de muzikant de woorden ‘You should just find somebody new’ verkondigd heeft, stuikt de song met een computerachtige game-over-deuntje in mekaar en leeft meteen weer op in een volledige nieuwe melodieuzere cadans. Ook tekstueel wordt een overgang van reddeloos naar hoopvol gemaakt.
‘Dolorous’ is een muzikaal erg boeiend album. Allereerst omdat Hockman allerlei stijlen uitprobeert en combineert, maar ook omdat hoewel het gevoel van neerslachtigheid steeds weer opduikt, het zich telkens op een verschillende manier uit. Jammer genoeg moet de muzikale genialiteit inboeten voor het tekstuele aspect van deze ep. Tekstueel blijft het geheel monotoon en komt ook hetzelfde onoriginele thema van een gebroken hart steeds in weinig boeiende zinnen terug. Toch is ‘Dolorous’ het luisteren zeker waard en verdient deze zanger meer dan de weinige honderden Spotify-plays op zijn nummers.
