Hoewel Obaro Ejimiwe, beter bekend als Ghostpoet, met ‘I grow tired but dare not fall asleep’ al aan zijn vijfde album toe is, blijft de Brit vrijwel onbekend bij het grote publiek. Een grote doorbraak lijkt echter het laatst van Ejimiwe’s zorgen, die er liever voor kiest de muziek gewoon voor zich te laten spreken.  

Na zijn vorige album, ‘Dark days + canapés’ uit 2017, bemerkte Ghostpoet dat hij de passie leek te verliezen waarmee hij zijn eerdere nummers had geschreven, waarop hij Londen besloot in te ruilen voor het rustigere Britse kuststadje Margate, in een zoektocht naar inspiratie. Een succesvolle verplaatsing zo blijkt, die volgens de Britse poëet leidde tot “the most fully formed version of Ghostpoet to date”, een album waarop hij naar eigen zeggen voor de eerste keer volledig zichzelf kan zijn.

Wie het werk van de 37-jarige triphopper wat kent (al laat hij zichzelf liever niet in hokjes plaatsen), weet dat optimisme er vaak ver in te zoeken is. Op ‘I grow tired but dare not fall asleep’ blijft die sombere kijk op de huidige samenleving steevast aanwezig, en biedt Ghostpoet ons een blik op zijn gedachten en gevoelens rond maatschappelijk relevante thema’s, gaande van politiek en immigratie tot mentale gezondheid. Voor het eerst besloot Ejimiwe bovendien de productie volledig in eigen handen te nemen. Het kenmerkende, sinistere geluid dat zo typerend was voor zijn vorige werk, is echter ook hier weer aanwezig, en zijn teksten blijken nog steeds even poëtisch en rusteloos als voordien.

Die duisternis wordt onmiddellijk duidelijk in opener ‘Breaking cover’, een intrigerend nummer dat meteen een sfeer oproept die gedurende het hele album zal blijven hangen. “They wanna die, because of the ways, drowning in hate, demons that wait” zingt de Londenaar scherp met zijn typerende sombere, diepe stem, begeleid door een onheilspellende gitaarriff. Het monotone gemompel over smartphones en sociale media in vooruitgeschoven single ‘Concrete pony’ slaagt er ondanks zijn eentonigheid in om je als luisteraar volledig mee te slepen.  

Voor ‘This train wreck of a life’ haalde Ghostpoet inspiratie bij de grote Serge Gainsbourg. Het nummer wordt geopend door een gedicht afkomstig van Ghostpoet zelf, dat voor de gelegenheid vertaald werd in het Frans en spoken word-gewijs voorgedragen wordt door de Franse zangeres Sarasara. Doorheen de plaat zien we wel vaker onbekende vrouwenstemmen verschijnen, zoals in het prachtige ‘When mouths collide’, waarin we Ghostpoet breekbaar horen mijmeren over een geliefde die steeds meer van hem wegdrijft.

Op muzikaal vlak kwamen de meeste nummers op het album voort uit urenlange jamsessies, waaruit achteraf de juiste stukjes geselecteerd en omgevormd werden tot een samenhangend geheel. Aan de hand van deze weldoordachte keuze trachtte Ghostpoet een meer filmisch geluid tot stand te brengen. Een experiment dat glansrijk slaagde, en resulteerde in uitstekende nummers zoals het aangrijpende ‘Humana second hand’, dat gebruik maakt van sombere, lang uitgerekte strijkers, of ‘Rats in a sack’ en ‘Social lacerations’, die niet zouden misstaan op de soundtrack van een noir detectivefilm.

Wie met ‘I grow tired but dare not fall asleep’ een volledig heruitgevonden Ghostpoet verwachtte, komt bedrogen uit. De Londenaar lijkt niet van plan om een compleet nieuwe weg in te slaan, maar doet gewoon verder waar hij goed in is: een kritische blik werpen op een maatschappij, die er doorheen de jaren, in tegenstelling tot de muziek van Ghostpoet, niet beter op lijkt geworden.