Nadat hij een pauze van 17 jaar inlaste in 2000, haalde Kompakt label-oprichter Wolfgang Voigt z’n bekendste pseudoniem GAS weer van onder het stof in 2017. ‘Narkopop’ vormde de grote terugkeer van het ambient meets techno-project waarmee de Duitse producer zichzelf op de kaart zette in de late jaren 90. Kort na de goed onthaalde comeback-plaat ‘Narkopop’ volgde alweer een nieuwe langspeler ‘Rausch’. Die kon de verwachtingen echter niet helemaal inlossen. Teveel van hetzelfde luidde het. Voorts leek de magie slechts sporadisch aanwezig te zijn. ‘Der Lange Marsch’ zet die trend van dalende kwaliteit helaas verder.

Wie bekend is met het oeuvre van GAS, weet eigenlijk al dat je geen radicale koerswijziging moet verwachten. De orchestrale drones, de afstandelijke 4/4 kickdrum en neo-klassieke invloeden zijn allen opnieuw van de partij. Ze wekken de illusie in een bos te verdwalen waar in de verte luide muziek schalt. Dit resulteert in een uniek unheimlich-effect. Daar lijkt GAS sinds z’n eerste album een patent op te hebben. Al z’n platen hanteren een identiek trucje. Toch ademen ze telkens een unieke sfeer uit en durven ze wel eens te spelen met het aantal beats per minuut. ‘Der Lange Marsch’ teert echter van begin tot eind op dezelfde bpm’s. Dit doet ons bijgevolg soms snakken naar een shift in dynamiek om de verveling tegen te gaan. 

Tijdens track vijf houdt Voigt voor een vijftal minuten onze volle aandacht vast wanneer z’n monotone mars eventjes openbloeit. Dit komt dankzij iets wat weg heeft van een melodie en een blazerssectie. De sufheid steekt jammer genoeg snel opnieuw de kop op: GAS smukt de volgende 30 minuten op door samples uit songs van z’n vorige platen letterlijk te copy pasten op de onophoudelijk gonzende, trage kickdrums van deze langspeler. Met wat fantasie kan je het een ‘remix’ noemen. Alhoewel ‘Der Lange Marsch’ daarvoor toch net te goedkoop aanvoelt. 

Met een goede hoofdtelefoon kan je jezelf absoluut verliezen in deze soundscapes. Toch voegt naast de vette productie en enkele sporadische openbaringen ‘Der Lange Marsch’ eigenlijk amper iets toe aan het kleurrijke oeuvre van Voigt. Volgens de geruchten zou het wel eens de laatste release onder de GAS-noemer kunnen zijn. Daarom vinden we het extra spijtig dat dit op zo’n inspiratieloos geheel is uitgedraaid. De titel lijkt ons ook zeker niet toevallig gekozen, want de 68 minuten aan speelduur voelen eindeloos lang aan.