Doorheen zijn carrière zijn de onderwerpen die Mark Kozelek bezingt steeds trivialer geworden. Zijn stream-of-consciousness-techniek ontaardt vaak in meanderende teksten over alledaagse onderwerpen die Ome Mark observeert en waar hij slimme kwinkslagen bij bedenkt. Hierdoor dreigde er echter wat Sun Kil Moon-verveling toe te slaan. Je kan maar zo lang spontane teksten neerpennen tot het gaat vervelen. Met ‘This is my dinner’ is de bard er echter in geslaagd om een rode draad doorheen zijn dagboekliederen te breien. De volledige plaat is geschreven tijdens een tour in november 2017, waarbij de nummers een ode zijn aan een van de steden waar Sun Kil Moon die avond optrad of monologen die weergeven wat Kozelek tijdens het reizen aan het denken was.

Door deze insteek klinkt ‘This is my dinner’ meer gefocust dan de vorige albums die Sun Kil Moon op de wereld losliet. Je luistert niet langer naar de losse gedachten van Kozelek, maar je krijgt het gevoel dat je zelf mee op tour bent met Sun Kil Moon en de dode momenten onderweg aan het opvullen bent met gesprekken over koetjes en kalfjes. Het werkt een beetje als het muzikale equivalent van een roadmovie. Het geheel voelt hierdoor minder richtingloos dan bijvoorbeeld ‘Universal themes’ uit 2016.

De kwalitatieve verbetering moet wel vooral van de inhoudelijke coherentie komen, want op muzikaal vlak worden er maar weinig verrassingen voorgeschoteld. Kozelek brengt voornamelijk de sfeervolle, traag uitdijende muziekstukken die we ondertussen wel van hem gewend zijn. Op zich niets mis mee, maar het is toch altijd leuker om Kozelek in een nieuwe setting te horen zoals op zijn recente samenwerkingen met post-metalband Jesu. De opvallendste uitzondering is ‘Rock ‘n’ roll singer’, een AC/DC-cover die de rockgeest van het origineel nog steeds in zich draagt. Mocht je je trouwens afvragen hoe zo’n cover binnen het concept van de plaat past: Malcom Young is gestorven tijdens de tour waar dit album rond draait. Het interessantste nummer is echter ‘Linda blair’, waarop Kozelek met zijn gitaar een buitengewoon dromerige sfeer weet te creëren.

Hoewel we op inhoudelijk vlak dus grotendeels tevreden zijn van ‘This is my dinner’, moeten we toch enkele kanttekeningen maken. Eerst en vooral valt het op dat Kozelek de tijdsduur van zijn nummers regelmatig gaat rekken door naar het einde van de liederen constant dezelfde woordgroep of zin te herhalen, zoals bijvoorbeeld in ‘Candles’ of ‘Linda Blair’. Deze stukken hadden gerust heel wat ingekort kunnen worden zonder de kwaliteit van het nummer naar beneden te halen. Daarnaast betrappen we de songwriter tijdens de tweede helft van de plaat toch regelmatig op luiheid. Zo is ‘Come on get happy’ een onnozele cover voor de intro van de sitcom ‘The Partridge Family’ die niet echt binnen de sfeer van het album past. Over afsluiter ‘Chapter 87 of He’ zegt Kozelek dat hij te moe was om nog een tekst te schrijven tijdens zijn tour en dus maar een hoofdstuk uit een roman heeft opgezegd terwijl zijn band aan het jammen was. Het zijn momenten die conceptueel wat afbreuk aan doen aan het on the road-gevoel dat de rest van het album zo aangenaam maakt.

Op ‘This is my dinner’ speelt Sun Kil Moon met interessante ideeën zonder de kwaliteiten te verliezen die het project zo herkenbaar maken. Kozelek slaagt erin om wat meer structuur te steken in zijn mijmeringen en doorgaans pakt dit goed uit. Het is alleen jammer dat hij het schijnbaar geen volledige tour kon volhouden en op de tweede helft van het album regelmatig terugvalt op covers of andere gemakzuchtige middelen om toch maar een nummer op te kunnen nemen. Misschien dat een herkansing tijdens een kortere tour nog voor heel mooie resultaten kan zorgen.