Fatima Al Qadiri, Nguzunguzu en J-Cush slaan de handen in elkaar voor een project getiteld Future Brown. Op de Warprelease wordt geëxperimenteerd met onder meer electronica, grime en hiphop, en draven in tegenstelling tot bij de soloalbums van de verschillende leden een heleboel opkomende talenten op om vocale bijdragen te verzorgen.
Zo is ‘Big Homie’ uitstekende hiphop die perfect past in de huidige trend waarbij elektronische producers hun horizon uitbreiden, zoals Hudson Mohawke dat bijvoorbeeld deed bij zijn productie voor ‘The rap monument’. Ook ‘Talkin Bandz’ tapt uit eenzelfde vaatje, het veelvuldig gebruik van autotune in het refrein geeft de song de perfecte sfeer mee. Van alle verschillende stijlen die de revue passeren is hun experiment met hiphop het meest geslaagd; het viertal is erin geslaagd succesvol echo’s van Future en Young Thug in de mengelmoes te steken.
‘Vernaculo’ is dan weer een voorbeeld van de aangename verscheidenheid die op het album wordt tentoongespreid. Het nummer klinkt erg zuiders, en contrasteert volledig met de grimegeoriënteerde kant van de langspeler. Die komt vooral naar het einde toe in beeld. ‘Speng’ en ‘Asbestos’ sluiten netjes aan bij het huidige grimelandschap, waarin producers en rappers zoals Murlo en Novelist het genre een volledig nieuwe impuls geven door een meer evenwichtige, en minder agressieve klank voort te brengen. Toch blijft de link met de jaren 2000 behouden, door middel van de rapstijl van de vier gasten die opgetrommeld worden. Het resultaat is een mooie combinatie van vroeger en nu.
‘Future Brown’ mikt vooral op succes in een clubsetting, jammer genoeg schiet de plaat net iets tekort als die in een andere context beluisterd wordt. De lyrics voelen soms ietwat ongeïnspireerd aan, en dienen vooral als verrijking voor de instrumentale basis. De echte tekstuele uitschieters zijn vooral de vooruitgeschoven singles ‘Room 302’ en ‘Wanna party’, niet toevallig met de door Timbaland opgepikte Tink op beide nummers.
Los van elkaar zijn de songs van behoorlijk tot hoge kwaliteit, maar gebundeld is het resultaat net iets te weinig samenhangend. Men kan zo’n verscheidenheid aan stijlen enkel toejuichen, maar toch overheerst het gevoel dat het album vooral uit een drietal aan elkaar geplakte ep’s bestaat en Fatima Al Qadiri voornamelijk haar stempel mocht drukken. Op zich is dat zeker niet slecht, maar voor een project als Future Brown mocht er een versnelling hoger geschakeld worden.
Album verdeeld door V2
