‘Future anachronisms’ is het debuut van de Antwerpse band Filibuster. De leden van de band komen allemaal uit nogal verschillende muzikale richtingen en dat vindt goed zijn weg naar de plaat. Op het album horen we uiteenlopende invloeden die van jazz tot shoegaze en metal gaan. Wat meteen duidelijk is, is dat deze band zeer goed op elkaar ingespeeld is en dat het allemaal bedreven muzikanten zijn. Hoewel de band over het hele album zeer strak klinkt is ‘Future anachronisms’ als geheel toch een beetje een mixed bag. Dat komt voornamelijk omdat de tweede helft van het album zijn momentum wat verliest in vergelijking met de intensiteit van de eerste helft.

In ‘Alien Nate’ zetten dreunende drums en vervormde gitaren een verschroeiend tempo in dat met slimme tempowisselingen wordt onderbroken om het nummer wat reliëf te geven. De vocals van zanger/gitarist Karl Stroobant zijn zo hevig verstoord dat ze bijna als een extra gitaar klinken. Als alle bouwstenen op zijn plaats vallen bij Filibuster krijgen ze een manische intensiteit mee die je ook bij Black Midi terugvindt bijvoorbeeld.

Daarop volgt meteen het sterkste nummer van de plaat. ‘The world is dying I just wanna feel love’ ziet de band experimenteren met songstructuur om niet in de klassieke strofe – refrein volgorde te vallen. Dat zorgt vreemd genoeg voor het meest catchy nummer op ‘Future anachronisms’. “When the rain stops falling/ I think we found a calling/ and when our backs are breaking/ there’s no more time to waste here/ the world is dying I just wanna feel love so let’s” is dan ook een gevoel waar velen van ons zich in kunnen terugvinden.

Een gitaar die zich als luchtalarm voordoet zet ‘Treasure’ in gang waarna de roffelende drums er verder mee rennen. “Something in her eyes/ sullenness inside/ self-constructed mind/ can’t turn inside out/ treasure to be found” zingt Stroobant terwijl de gitaren voor denderen. ‘Gee’ heeft een eenvoudige maar geweldige gitaarmelodie die wat doet denken aan Dinosaur Jr.  Daarna volgt ‘Labrador’, een track die rustig de tijd neemt om op te bouwen maar naar het einde explodeert in een orgie van gitaargeweld. ‘Impromptu no. 1 in G’ is het enige instrumentale nummer op de plaat maar hoeft in branie niet onder te doen voor de voorgaande nummers.

Daarna kantelt de plaat echter. ‘Hung parliament’ en ‘Rest is words’ zijn nogal langdradige nummers die maar blijven voortrollen maar niet echt ergens naar toe gaan. De band speelt nog steeds met leuke ritmewissels maar er zit iets te weinig variatie in de zang waardoor de nummers wat op de vlakte blijven. Verder zijn het titelnummer ‘Future anachronisms’ en ‘Sticky wicket’ geen slechte nummers maar er is weinig op te horen dat elders op de plaat al niet beter werd gebracht. ‘Cold war stills’ ten slotte is een te lang uitgesponnen nummer dat muzikaal te weinig gaande heeft om het echt interessant te houden, er wordt een beetje gefilibusterd om het zo te zeggen.

Filibuster is op zijn best als het de verschillende invloeden van zijn leden laat samensmelten tot een sonische vloedgolf die je stuurloos mee de zee in sleurt. In de rustige nummers ontbreekt er net nog dat ietsje spanning die je nodig hebt om de aandacht erbij te kunnen houden.