Ergens tussen licht en donker, daar schuilt de kundige proza gekneed in de weelderige popsongs van Froukje. De wereld, of toch de Benelux, ligt sinds 2020 aan haar voeten. Ze wordt geprezen voor haar Spinviseske teksten en een knack voor het maken van electropop-oorwurmen. Op haar langverwachte debuutalbum laat ze de bombast van haar ep’tjes achterwege en kiest ze veeleer voor introspectieve ballads.

Je kunt je niet voorstellen hoe het moet zijn geweest voor een 18-jarige om plotsklaps heel de Benelux mee te krijgen met eerst de klimaatprotestsong ‘Groter dan ik’ en nadien het pandemie-anthem ‘Ik wil dansen’. Froukje liet sinds 2020 het achterste van haar tong zien. In enkele schaarse interviews liet ze echter optekenen dat er heel wat stress en druk bij die veranderingen in haar leven is komen kijken. Op dit album durft ze zichzelf eindelijk die confronterende spiegel voorhouden. Ze reflecteert ze over al die veranderingen, het volwassen worden, maar, en vooral, haarzelf.

De openingstrack ‘Kwijt’ valt meteen met de deur in huis. De ene zou kunnen denken dat Froukje tijdens een avondje stappen haar vrienden verloren is geraakt, anderzijds kan het ook een knipoog zijn naar hoe haar roem en succes haar eenzaam heeft gemaakt. Hoe harder de beats pulseren, hoe meer vrienden ze verliest. Instrumentaal valt trouwens op hoe dicht het nummer komt bij enkele songs op ‘Uitzinnig‘. Het is één van de weinige tracks die echt mikken op de dansvloer. ‘Drijfzand’ is een poging tot, maar voelt zowel tekstueel als productie-gewijs een pak leger dan z’n eerder uitgebrachte evenknieën.

Wie Froukje de afgelopen jaren aan het werk zag, heeft al meerdere glimpen opgevangen van het album. Nieuwe nummers werden courant geteased op het podium. Vaak onafgewerkt en vrij sober gebracht. Tracks als ‘Houden van mij’, ‘Ik ben bang’, ‘Naar het licht’ en ‘Onbesproken’ kregen zo zonder veel hype een plek op de plaat. Die eerste werd alleszins nog iets mooier aangekleed dan toen deze live werd gebracht.

Voor artiesten en bands die overnacht bekend worden, is het vaak moeilijk om met een echt body of work te komen wanneer er eerst al een resem singles en ep’s de revue zijn gepasseerd. Froukje lijkt op ‘Noodzakelijk verdriet’ in hetzelfde bedje ziek. Nummers als ‘Leeg restaurant’, ‘Drijfzand’, ‘Geef het terug’ en andere nummers in het middenrif van het album missen impact en punch. Wat niet wil zeggen dat Froukje haar hart en ziel niet in deze plaat heeft gelegd, integendeel, dat heeft ze. In een nummer als ‘Zonder liedjes’ vraagt ze zich af wat voor iemand ze wel nog is, mocht haar carrière plots afgelopen zijn. Waar eindigt Froukje en waar begint Froukje Veenstra? In ’23 mei’ verhaalt ze over haar jong gestorven broer en welke impact dat verlies nog steeds op haar en haar familie heeft. Hartverscheurend.

Deze plaat scheert niet dezelfde hoogtes als ‘Uitzinnig’ of ‘Licht en donker’. ‘Noodzakelijk verdriet’ had even goed 10 songs kunnen tellen met het triumviraat ‘Als ik god was’, ‘Noodzakelijk verdriet’ en ‘Naar het licht’ als perfecte afsluiter. Het voelt alsof het kaf te weinig van het koren is gescheiden. Het zal Veenstra waarschijnlijk worst wezen.

Froukje staat zowel op 14 maart in een uitverkochte De Roma als op 24 maart in Ancienne Belgique.