Het Gentse Endlingr bestaat uit Jo De Geest op gitaar, Sylvester Vanborm aan de drums en Kris Auman op bas. Ze presenteren ‘From the molten vaults’, een debuut(ep) bestaande uit slechts drie nummers en uitgebracht op het al even Gentse Consouling Sounds. Het album klinkt veel grootser dan je in eerste instantie van een driekoppige band zou verwachten. De band weet op hun eerste plaat meteen te overtuigen en nestelen zich comfortabel in de Belgische alles-wat-gitaar-is-scene.

Opener ‘Rauchblau’ is de eerste schat die ze uit de gesmolten kluis tevoorschijn halen. Strakke gitaren, een dreunende bas en onvoorspelbare ritmes creëren een rokerig blauwe sfeer. De atmosfeer stijgt naarmate het nummer vordert net zoals de psychedelische invloeden die in het nummer worden verwerkt. Sluit je ogen en de beelden komen vanzelf. Die mysterieuze trippy lijn wordt in het tweede nummer ‘Ponzi pyramids’ doorgetrokken. De met echo doordrenkte gitaar schept een ietwat grimmig maar tegelijkertijd dromerig beeld. Dat doet niet toevallig een beetje denken aan een Ponzi scheme, een oplichtingstechniek waarbij de investering van de anderen betaald wordt met het geld van de nieuwe leden.

Het doek van de ep valt ten slotte met het nummer ‘Curtains’. Op het toneel verschijnt een zachtjes dreigende opbouw die je meesleurt naar het centrum van het nummer. Zonder echt uit te barsten wikkelt ‘Curtains’ je in een comfortabel deken van tegendraadse, haarfijne gitaarlijnen en percussie. Zelfs na iets meer dan acht minuten worstelen, deinen en gitzwarte chaos voelt het einde ietwat abrupt. Mooie liedjes duren dus nog steeds (relatief) kort.

Het antwoord op de vraag ‘Wat had de eerste van Endlingr nóg beter gemaakt?’ is zeer simpel: meer nummers. De Gentenaars laten ons op hun debuut niet alleen genieten van ontbolsterende soundscapes die met hun harde gitaren alle kanten op gaan. Zowel de opbouw als het geluid van ‘From the molten vaults’ is slim, verfijnd en filmisch. De band doet ons daarenboven reikhalzend uitkijken naar nog meer materiaal.