De Amerikaanse singer-songwriter Fred Thomas mag dan al negen – bij vlagen geniale – albums uitgebracht hebben, doorbreken deed hij er nooit mee. Ondanks de titel en enkele goede singles zal ook tiende langspeler ‘Changer’ daar wellicht geen verandering in brengen. Hoeft dat een probleem te zijn? Absoluut niet, en hier is waarom.

Fred Thomas is altijd zijn eigenzinnige en veelzijdige zelf gebleven. Anderhalf jaar geleden toonde hij dat nog met de electronica-uitstapjes op het ongelooflijk goede ‘All are saved’. Dat Thomas een neus heeft voor catchy songs is nooit een geheim geweest, maar hij weet toch altijd weer een eigen draai te geven aan zijn creaties. Neem bijvoorbeed ‘Misremembered’, de gedreven opener van ‘Changer’. De Amerikaan slaat kordaat en ritmisch zijn gitaar aan terwijl hij balancerend tussen parlando en zang pittige woorden uitspuwt. Een vrouwelijk koortje verzorgt het melodieuze aspect. Die parlando is trouwens hoe langer hoe meer Thomas’ handelsmerk aan het worden, en het staat hem beeldig.

In het verlengde van die fantastische opener liggen ‘Voiceover’ – met blazers zowaar – en intense afsluiter ‘Mallwalkers’. Het trio vormt het skelet van het album en is zo sterk dat het ‘Changer’ op zich staande zou kunnen houden. Op die manier vergaart Thomas de vrijheid om tussendoor te experimenteren, en dat doet hij even voortreffelijk als afwisselend. Neem bijvoorbeeld de bombastische maar meeslepende electronica van van ‘There is no need to participate’, of de net ingetogen synths op ‘Oval beach’ en ambientsong ‘Infuriated’. Met ‘August rats, young sociopaths’ staat er traditiegetrouw op Thomas’ tiende langspeler weer een wondermooie gitaarballad. Alsof dat allemaal nog niet afwisselend genoeg was, is ‘2008’ een geslaagde croonersong.

Heel af en toe betrappen we Thomas erop een vreemde keuze te maken. ‘Brickwall’ had bijvoorbeeld een uitmuntende, uptempo artpunksong kunnen zijn, maar de Amerikaan kiest ervoor enkel een gitaar te gebruiken. Daardoor zakt de song in elkaar, en doet de heerlijke solo alleen maar verlangen naar hoeveel beter het had kunnen zijn. Met ‘Reactionary’ sluipt er dan weer een zomerse sfeer binnen op ‘Changer’, en hoewel de song op het eerste gehoor erg leuk klinkt blijkt ze al snel niet erg memorabel. Een stinker is het absoluut niet, maar alleszins te zwak om de cruciale nummer 2 op een langspeler te vertegenwoordigen.

Dat Fred Thomas af en toe een steek laat vallen siert hem op een of andere manier. Het toont aan dat hij vooral gewoon zijn eigen ding doet, ondanks wat het publiek er van zou kunnen denken. Doorbreken zal hij er niet mee doen, maar Thomas bewaart zijn eigenheid en dat maakt ook ‘Changer’ weer zo’n heerlijk oprecht album. Op z’n tiende langspeler heeft hij met ‘Mallwalkers’ bovendien een van de sterkste songs uit zijn reeds vruchtbare carrière gemaakt. Blijf ‘m in de gaten houden.