Zelden was een groepsnaam zo toepasselijk. Want geef toe, Frankie & The Heartstrings klinkt als één of andere band die 60’s rock-‘n-roll covers brengt op huwelijken en braderieën. Dit vijftal uit Sunderland, in het noorden van Engeland, speelt dan ook klassieke Britse rockmuziek, weliswaar gemarineerd in een hedendaagse indie-saus. Hun debuutplaat ‘Hunger’ deed het twee jaar geleden redelijk goed, en onlangs richtte de groep ter promotie van hun nieuwe worp ‘The Days Run Away’ een eigen muziekwinkel op. Deze pop-up shop was slechts twee weken open en moest vooral volk lokken met in-store sessies van onder andere Bernard Butler van Suede, The Chapman Family en uiteraard Frankie & The Heartstrings zelf. Speciaal voor jullie namen wij hun nieuwe album onder de loep.
Al gauw wordt duidelijk dat Frankie en zijn companen nog steeds uit hetzelfde vaatje blijven tappen. ‘I Still Follow You’ voelt zeer vertrouwd aan, en ‘That Girl, that Scene’ is van die typische zomerse indierock die je het liefst op een zonnig strand of in een open cabrio zou willen beluisteren. Dankzij die 60’s-toets verbeelden we er ons meteen ook maar een surfplank bij. Single ‘Nothing our Way’ is dan weer iets subtieler, maar nog steeds knal erop.
Elf nummers vinden we terug op ‘The Days Run Away’, en toch klokt hij af op amper 34 minuten. Dit komt vooral doordat ook die andere klassieke rock-‘n-roll trend overgenomen werd: een song duurt hier gemiddeld drie minuten. ‘Losing a Friend’ is met zijn 4’43’‘ dan ook de turf van de plaat. Het is een sleper die naar het einde toe zowaar psychedelisch wordt. Dit komt wat speciaal over, maar het werkt en levert een mooi resultaat af. Ook in opvolger ‘She Will Say Goodbye’ vinden we die psychedelische invloed terug, al is ze minder expliciet aanwezig.
Vanaf ‘Invitation’ beginnen de verborgen pijnpunten echter duidelijk te worden. Zonder echt te storen hangt het gebrek aan originaliteit als een dreigende onweersbui boven het hoofd: elk moment kan een wolkbreuk van eentonigheid al de mooie liedjes wegspoelen. Ook de vele herhalingen in de teksten vallen steeds meer op. Gelukkig krijgen we dan onze favoriet ‘First Boy’ voorgeschoteld, een verhaal over een date die nooit is komen opdagen. “And every time I think of you it makes me cry; I never had the chance to say goodbye,” zingt Frankie terwijl zijn band even omgedoopt wordt tot The Heartbreaks.
Veel nieuws of opwindends krijgen we verder niet meer te horen, al willen we toch nog een eervolle vermelding geven aan de afsluiter. ‘Light that Breaks’ klinkt met zijn akoestische gitaarbegeleiding en strijkers in alle facetten als een typische afscheidssong, maar de kracht zit hem in het duet. Ex-tour buddy en streekgenote Sarah Hall, zangeres van Let’s Buy Happiness, mag hier op de valreep nog even succesvol komen opdraven.
Nee, ‘The Days Run Away’ is geen meesterwerk geworden. Dat hadden we ook niet verwacht. Frankie & The Heartstrings is één van die bands die erg goed zijn in het schrijven van easy-listening popnummers. Daarom zijn we gezwicht voor hun eerste album en dat trucje doen ze hier quasi feilloos over. Deze langspeler blijkt een meer volwassen versie te zijn van hun debuut en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Als een volleerde hobbykok voegen ze naar eigen smaak ingrediënten toe aan klassieke recepten en wie weet mogen ze zich, eens ze de technieken volledig beheersen, binnenkort wel chefs binnen het genre noemen . Michelinsterren kunnen we ze niet geven, maar een verdiende 3,5 Indiestyle-discs wel.
Frankie & The Heartstrings website
Album verdeeld door PIAS.