Uitvoerder en titel: Frankie And The Witch Fingers met ‘Monsters eating people eating monsters…’, dat is een hele mondvol – en dan moet je die titel ook nog eens eindeloos herhalen volgens de band. De in Los Angeles aangespoelde muzikanten zijn oorspronkelijk afkomstig van Bloomington, IN. Hoewel de samenstelling van de band wel eens durft te wijzigen blijft de rode draad gitaren en psychedelica. ‘MEPEM…’ is de zesde langspeler en volgt een jaar na het stevig rockende ‘ZAM’.

Uitnodigende percussie opent het album met ‘Activate’, een van de vooruitgestuurde singles voor de release. De overstuurde gitaren laten uiteraard niet lang op zich wachten en versmelten met de drums. Frankie en zijn heksenvingers zijn niet te beroerd om een nummer alle ruimte te geven om op te bouwen en zich te ontwikkelen. Duurt het daardoor acht minuten, dan is dat maar zo. Tot ‘Activate’ naadloos overvloeit in ‘Reaper’, waarin het tempo naar beneden gaat en de zang veel ademruimte krijgt terwijl de gitaren sporadisch zwaar uitbreken.

‘MEPEM…’ raast verder maar weet ook genoeg rustpunten in te lassen. Er wordt ook gebruik gemaakt van blazers om het instrumentarium te verbreden. De groezelige gitaren zoeken voldoende harmonieën met elkaar om de typische stoner/psychedelica sound te verkregen zoals in ‘Where’s your reality?’

‘Michaeldose’ dient als intermezzo ‘Can you hear me now’, dat op zijn beurt de intro vormt voor het nummer ‘Simulator’. Thematisch gezien zou het de soundtrack van de ‘Matrixt’-trilogie kunnen zijn: “Wake up the simulator / Wake up and override / Wake up your human nature / Wake up, it’s all a lie.” Muzikaal rocken de gitaren stevig tot op het eind waar er een rustige overgang gemaakt wordt naar het experimentelere en quasi instrumentale ‘Urge you’ waar blazers het hoogste woord hebben.

Het eindoffensief wordt ingezet met ‘Cavehead’ waar er een royale portie gitaarfeedback door de speakers gejaagd wordt. Indien er een prijs was voor meest repetitieve songtekst dan kwamen Dylan Sizemore en Josh Menashe in aanmerking met hun schrijfsels. Het titelnummer en ook laatste nummer vat het kunnen van ‘Frankie And The Witch Fingers’ goed samen: gelaagde psychedelica waar blazers het geheel verrijken, de gitaren blijven scheuren en de teksten ongegeneerd ongecompliceerd – maar niet betekenisloos – zijn.

‘Monsters eating people eating monsters…’ is een gevarieerder en genuanceerder album dan zijn voorganger ‘ZAM’, maar door het toevoegen van nuance gaat jammer genoeg een stukje van hun ‘garagerock’-energie verloren. Toch raad ik aan om ‘MEPEM…’ met zijn interessante mix van stonerrock, psychedelica en rechttoe rechtaan gitaren eens loeihard op te zetten.