Liefde en haat, ze liggen naar het schijnt soms heel dicht bij elkaar. Vertalen we dit naar de relatie die we doorheen de jaren met Foxygen opgebouwd hebben, lijkt er geen andere optie dan deze stelling te moeten onderschrijven. Multi-instrumentalist Jonathan Rado en zanger Sam France balanceren reeds enkele jaren op een slappe koord waarbij hun voorliefde voor grenzeloze kitsch en iconen uit de sixties en de seventies zowel een gelukzalige glimlach als een verbouwereerde frons opleverde. Ook anno 2019 blijven de heren onberekenbaar en zorgen ze met persoonlijke verhalen voor de meest gekwelde plaat uit het universum dat Foxygen heet.

Het duo maakt het ons ditmaal niet moeilijk om de doorsnede van deze verzameling nummers te bepalen. Er dienen namelijk enkele openstaande rekeningen te worden vereffend en een eind te worden gemaakt aan specifieke hoofdstukken. Therapeutische platen hebben de wereld al vaker verbaasd, maar in het geval van Foxygen zien we geen fel licht opdoemen aan het eind van de tunnel. Aan vrolijke  melodieën nochtans geen gebrek. De experimentele avant-gardistische pop die Foxygen typeert blijft regelmatig voor een boeiend schouwspel zorgen. Alleen ontbreekt het aan voldoende vuur om tegengewicht te bieden aan de soms fletse tekstuele inhoud. De nochtans strijdvaardige boodschap, lijkt gebukt te gaan onder een portie egocentrisme die de geloofwaardigheid ondermijnt.

Van grillig naar zoutloos, het leest even hard als het klinkt. Boeiend wordt ‘Seeing other people’ nooit en we neigen eerder zelf de dieperik te worden ingesleurd dan dat het een louterend effect heeft. Ondanks dat we het punt dat France wil maken vatten, doet het ons bitter weinig. De immer aanwezige pathos stoot ons deze keer eerder voor de borst in plaats van onze aandacht aan te scherpen. Zo klinkt de electropop van ‘Mona’ eerst nog catchy en meeslepend, tot je doorhebt dat het bij kabbelen zal blijven. Tijdens ‘Livin’ a lie’ werkt het monotone timbre afstandelijk en zelf vervelend. Het is bijna pijnlijk om te zeggen dat er werkelijk geen enkel nummer is dat ons echt raakt. Enkel het blitse ‘Face the facts’ kan de dans enigszins ontspringen. 

Om eerlijk te zijn kunnen we de vinger niet geheel op de wonde leggen. We stellen enkel vast dat ‘Seeing other people’ niet bij ons binnenkomt. Ze geven zelf de voorzet op ‘Flag at half mast’: we zijn lichtjes in rouw en hopen dat er de volgende maal uit de assen kan herrezen worden. Ondertussen volgen we hun eigen woorden uit ‘The conclusion’: “I think we should just be friends”, althans toch voor eventjes.