“Boem, paukeslag, daar ligt alles plat…” Paul van Ostaijen schreef een kleine honderd jaar geleden op poëtische wijze neer hoe het herrezen Foxygen anno 2017 zou klinken. Ga maar na. Alvorens je nieuweling ‘Hang’ beluistert, surf je maar eens naar een niet nader genoemd online medium voor filmpjes. Speel er de gesproken versie van dit stukje dichtkunst af en kribbel op basis van deze luisterbeurt je verwachtingen van de plaat op. Je zal versteld staan hoe frappant de uitkomst is.

Na hun doorbraak met het sublieme ‘We are the 21st century ambassadors of peace & magic’ hadden we bijna een levenslang abonnement genomen op alles wat de heren nog zouden uitbrengen. Alleen kraaiden we te vroeg victorie, want op opvolger ‘…And star power’ haalde doelloos geëxperimenteer de bovenhand op genialiteit. Met als klap op de vuurpijl een ‘Farewell’ tour en een mistroostig enthousiasme van onze kant uit.

Gelukkig was niets wat het leek en hadden Jonathan Rado and Sam France vooral nood aan een (voorlopig?) afscheid van hun voormalige visie en aanpak. Alhoewel. ‘Hang’ dient zich aan als de albumvertaling van Foxygens theatrale podiumfratsen. Indien je met het schaamrood op de wangen moet toegeven hun live reputatie niet te kennen, krijg je alsnog een mogelijkheid om je verbeelding aan het werk te zetten met volgende vergelijking: Tim Burton die iets grotesque doet met Moulin Rouge op Broadway.

Je had allicht al door dat de band zich voor deze langspeler opnieuw insmeert met een laag mosterd. Deze keer niet uit het potje 60’s poprock zoals op ‘We are the 21ste century…’, wel uit de opvallende bokaal variété en vaudeville theaters uit het einde van de 19e eeuw. Met een postmodernistische Foxygen-twist en een dertig koppig orkest resulteert dat in ogenschijnlijk luchtige, in pathos gedrenkte vertellingen die de menselijke onzekerheid belichamen.

Single ‘Follow the leader’ klinkt uiterst opgewekt – denk aan Destroyer en Jim James die met de gouden raad komen aandraven om jezelf en niet de ander te volgen. Het al even doldwaze ‘Avalon’ – een mythische plek waar het zwaard Excalibur zou gesmeed zijn – doet het beeld van een bonte avond met dartel uitgedoste danseressen die zich laten leiden door pianoriedels alle eer aan.

De zonnestralen verblinden ons echter en schijn bedriegt. De gelukzaligheid laat langzamerhand zijn masker afvallen. “Hey mrs. Adams / what you doing now with your gun in your mouth? / you jokers and clowns you just feel down” – klinkt al meteen minder gezapig, niet? De letterlijke en figuurlijke orkestrale aanpak markeert opzettelijk de emoties. ‘America’ is de filmmuziek bij de farce die de American dream is. De soundtrack bij het verhaal van de clown die zijn treurnis verstopt achter zijn grollen en geschminkt gelaat maar het niet kan laten om het publiek levenslustig te animeren. Dromen en verlangens gaan hand in hand met teleurstellingen. Ziedaar ‘On Lankershim’, verwijzend naar een boulevard in… Hollywood, where dreams come true…

Tijdens ‘Rise up’ verrijst de feniks uit zijn as, begeleid door de pauken uit de inleiding. Feeëriek en heroïek vormen een onafscheidelijk duo dat voor de laatste maal de bombast opzoekt, inclusief megalomane outro.

‘Hang’ laat met een glimlach, een portie ‘je ne sais quoi’ en veel gevoel voor dramatiek beide kanten van de levensmedaille zien. Het is alleen moeilijk om in te schatten of iedereen deze portie aanstellerigheid zal appreciëren. We zijn er dan ook zelf nog niet uit of we de plaat nu goed, uitmuntend of geniaal vinden. Intrigerend is ze zonder meer. De dualiteit geeft zijn geheimen niet meteen prijs en het is die fascinatie die ons zeer alert houdt. Afwachten of ze ook de tand des tijds doorstaat.

Ondertussen raden wij ten stelligste hun doortocht in de Botanique aan (24.02, info & tickets).

Album verdeeld door Jagjaguwar