Ondergetekende maakt zichzelf graag wijs dat zijn iPod een apocalyps zou kunnen overleven. Dit zou alleen maar voordeel opleveren, niet in het minst omdat onderzoekers hem duizenden jaren later kunnen gebruiken om een verloren gegane popgeschiedenis te reconstrueren. Mocht men dan op de muziek van Foxygen stuiten zou men deze zeker categoriseren in dezelfde periode als The Velvet Underground, The Rolling Stones, The Beatles, Neil Young en andere sixties en seventies-iconen, zo goed zijn deze Amerikanen in het absorberen en kopiëren van hun voorbeelden. Sla hun eerste twee platen er maar op na om te weten dat we gelijk hebben op muzikaal vlak. Met ‘…And star power’ bewijst het duo tevens de bijhorende stijl onder de knie te hebben.
Hun derde is namelijk een heus dubbelalbum geworden, goed voor bijna anderhalf uur muziek. Daarnaast werd het opgenomen in een ‘château’, bevat het een suite in vier delen en kreeg Foxygen zogezegd hulp van de fictieve groep Star Power. John Lennon was zelf gelukkig van mening dat het beter is om goed te stelen dan slecht te verzinnen, anders had er iets gezwaaid. Maar is de muziek op ‘…And star power’ ook goed gestolen?
Het eerste dat opvalt aan de opvolger van het geweldige ‘We are the 21st century ambassadors of peace & magic’ (meteen de eerste en laatste keer dat we die titel voluit schrijven), is dat de rechttoe rechtaan popliedjes achterwege zijn gebleven. Hier geen instant meefluitbare oorwurmen als ‘San Francisco’ of ‘Shuggie’ of refreinen à la ‘On blue mountain’. Voor deze plaat moet je meer tijd maken om tot de songs door te dringen, en wanneer dat gebeurt kunnen we eigenlijk zeer kort zijn over het geheel: er staat een straf album van pakweg veertig minuten op ‘…And star power’, de rest mocht tussen de muren van hun château gebleven zijn. Voor experimentjes als ‘Hot summer’, ‘Cold winter’, ‘666’ hebben wij toch echt te weinig tijd, en het is niet eens alsof we zo druk bezig zijn. Andere liedjes blijven dan weer te veel steken in één idee of riff om te kunnen overtuigen. Daarenboven wilde Foxygen ook nog een Radioheadje doen door in iedere kamer van hun kasteel een nummer op te nemen. Spijtig alleen dat ze in hun badkamer zijn blijven plakken, want sommige songs klinken simpelweg ondermaats. Zelfs de obligate suite klinkt alsof het met haken en ogen aan mekaar hangt. Wij steken deze vergissingen op de aanwezigheid van het multi-interpretabele Star Power, aangezien Foxygen zelf niet vergeet ons te entertainen op de andere helft.
Ze zijn immers niet helemaal vergeten hoe een echte song klinkt, met ‘How can you really’, ‘Coulda been my love’, ‘Cosmic vibrations’ en ‘Cannibal holocaust’ als mooiste voorbeelden. Hoewel ze dus psychedelischer en minder toegankelijk dan voorheen klinken, slagen de beste nummers op deze moeilijke derde er in om ons nog eens deftig in vervoering te brengen. Hoe moeten we anders een parel als ‘Everyone needs love’ of het einde van ‘I don’t have anything/the gate’ omschrijven? Het geslaagde deel van ‘…And star power’ bewijst tevens dat Foxygen over genoeg talent beschikt om met hun eerder beschreven duidelijke invloeden aan de slag te gaan. Afgezien van hun experimenten met het oog op een ‘White album’ voor deze generatie klinkt hun muziek nergens geforceerd of anachronistisch. Weet dus dat er gemakkelijk een viersterrenplaat in deze mannen schuilt, maar dat we nu even streng moeten zijn. Vergeef het ons, we zijn waarschijnlijk niet stoned genoeg.
Foxygen live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (03.11, Botanique, info & tickets) en Amsterdam (04.11, Tolhuistuin, info & tickets).
Foxygen website
Album verdeeld door Jagjaguwar
