Shows van Fornet zijn intussen een notoire bedoening op de iets kleinere podia en donkere clubhuizen met massa’s die net zouden voldoen om een ‘coronafeestje’ te kunnen zijn. Ze schuwen het schipperen tussen jam, geëxperimenteer en postpunk avant la lettre nauwelijks. De befaamde zes uur durende show in het kader van ‘The great carrier’ in de Beursschouwburg enkelen maanden terug is daar slechts één voorbeeld van. Het maakt van het Limburgse vijftal een van de meest spannende en best bewaarde geheimen van België die ze op het uitstekende debuut ‘Anti-tragedy’ met veel bravoure etaleert.

Het spelenderwijs laveren tussen noise, grauwe postpunk en spoken word lijkt een interessante nieuwe insteek te vormen binnen een genre dat stilaan uitgehold lijkt. Zowel ‘Plastic opportunities’, ‘Lick your television’ en in mindere mate ‘The great carrier’ zijn voorbeelden die daar van lijken te genieten. Het onheilspellende in de stem van gitarist Johan Baeten (‘Plastic opportunities’) en Thibaud Clijsters (‘Lick your television’) werkt perfect in combinatie met de zinderende soundscapes, ook al is de proza vaak compleet absurd van aard.

De band lijkt zich bovendien niet te houden aan het vrij repetitieve ritme van het genre. Zo klinken ‘LA balcony’ en ‘Ink’ verrassend achteroverleunend, alsof ze op Arctic Monkeys’ laatste plaat hadden kunnen staan. Het aanstekelijke ‘Sinso’ lijkt dan weer als een van de weinige nummers op het album het dichtst aan te leunen tegen gebruikelijke mantra’s van de postpunk met verschroeiende gitaarlijnen, ratelende ritmesecties en op de achtergrond sporadisch passerende pianoklanken die in overdrive lijken te gaan.

Het sluitstuk ‘Two is a remote’ is met zijn zeven minuten zowel het langste als het meest beladen nummer. Het geeft nog maar eens aan hoe de band de concepten van het genre ook buiten de gekende ritmesecties en cliché zwarte jassen wilt actualiseren. Het donkere en vrij dystopisch aanvoelende nummer maakt gebruik van angstaanjagende audio-opnames en ander sound collage-geëxperimenteer terwijl Clijsters’ stem als lichtpunt in een waas van donkerte voortborduurt op de proza uit ‘The great carrier’.

Hoewel ‘Anti-tragedy’ niet eens een lengte heeft van een halfuur, is de som der delen verbluffend. Het debuut laat dankzij de intussen eigen gemaakte experimenteerdrang hoekjes noch kantjes gespaard om postpunk vakkundig te herkaderen in een hedendaags framework.