Fontaines D.C. kroonde zich in 2019 tot een van de winnaars uit de postpunkscene. Na hun succesvolle debuut ‘Dogrel’ volgden internationale erkenning en een ambitieuze wereldtournee. ‘A hero’s death’ klinkt als de onvermijdelijke roes na de triomf. De band breekt met de vorige plaat, al is het geen radicale breuk. Fontaines D.C. brengt namelijk nog steeds snedige postpunk, alleen is die gevoeliger en koelbloediger geworden.

Opener ‘I don’t belong’ zet meteen de toon. De vertwijfeling in de verveelde stem van Grian Chatten drukt je met de neus op de feiten. Met woorden die verdwijnen in het ijle en een beklijvend repetitief refrein schetst de zanger de onzekerheid in de complexe wereld. De zoektocht naar een houvast is de rode draad door ‘A hero’s death’.

De titeltrack drukt de zwaarmoedigheid zowaar nog heftiger uit. De tekst is een welluidende mantra die niet zou misstaan onder een “inspirerende” selfie van een influencer. Het steeds herhalende, licht ironische refrein “life ain’t always empty” staat symbool voor de leegte in onze grillige tijdsgeest. Ondanks de optimistische ondertoon overheerst een onbehagen gevoel. Het leven is geen ballenbad vol glitters. Wat is geluk dan wel? Fontaines D.C. levert geen antwoorden, maar vat de vermoeiende zoektocht perfect samen.

Dit album kent zelden een ontploffing, al is chaos nog steeds troef. Fans van debuut ‘Dogrel’ kunnen hun hart ophalen bij het trio ‘Love’s the main thing’, ‘Televised mind’ en ‘A lucid dream’. Daarin gromt en bromt Grian Chatten als vanouds over een snedige drum en gaat het tempo de hoogte in.

Ook ‘Living in America’ broeit, borrelt en kabbelt. Het nummer is allesbehalve de veelbelovende American dream. De stompende drum lijkt je de hele tijd te achtervolgen, de bas laat je niet meer los. Amerika als grimmige dystopie in plaats van beloofde land, ik weet niet zeker welke versie het dichtst tegen de waarheid aanleunt. Toch schemert ook in die nummers kwetsbaarheid door. Waar Fontaines D.C. voorheen vooral lekker schurende muziek maakte, lijkt er nu nog meer plaats voor openheid.

Met het mistroostige maar pakkende ‘No’ eindigt de plaat aan de ondergrens van de geluksmeter. Alle energie lijkt uit Grian Chatten weggezogen. En toch schuilt er een sprankeltje hoop in de allerlaatste zin, een lichtpuntje na elf nummers zwaarte. “Even though you don’t know, you feel”. Ik voel het, Grian. Tot in m’n diepste vezels.

Succes brengt twijfels mee. Fontaines D.C. nam met ‘Dogrel’ een vliegende start. Met ‘A hero’s death’ nemen ze wat gas terug. Dat is absoluut geen minpunt, want vertraging voelt vaak intenser. Deze existentiële plaat klinkt wrevelig, maar geloofwaardig. Niet boos, maar teleurgesteld. De band zoekt nooit naar groteske, overdreven gevoelens. Dit album blinkt uit in ingetogenheid: het is de stille, ingehouden woede vanuit de onderbuik die écht weet te raken.