Sinds ze in 2019 met het Iers getinte ‘Dogrel’ de rockscène kwamen opdraven, liet Fontaines D.C. zich op geen misstap betrappen. Met het krachtige ‘A hero’s death’ en het fijnzinniger ‘Skinty fia’ timmerde het Ierse vijftal een goed bemande uitkijkpost richting vierde langspeler in elkaar. ‘Romance’ is er nu, en gaat net als Fontaines D.C. nergens meer heen.

Waar ‘Skinty fia’ zich nog liet liefkozen op het trage en voyeuristische ‘The couple across the way’, geeft ‘Romance’ maar krappe beweegruimte om af te tasten. Dit is het, vooral te nemen en niet te laten. De plaat weet ongeremde energie en meer afgemeten kunde samen te brengen zonder het te laten verzanden in al te grote tegenstellingen. Ze klinken verder uitgerekt te zijn zonder dat ze toe staan te beginnen rafelen.

Opener en titelnummer ‘Romance’ verleidt onheilspellend en laat vermoeden dat er wat op til is. Die wat, dat blijkt dan paniekaanval ‘Starburster’ te zijn, voorbijraast als een chauffeur met te zware voet op plattelandswegen. Afgezien van de broodnodige en haastige teugen die het refrein doorsnijden, is er geen halve seconde vrij om op adem te komen. Die adem van frontman Grian Chatten wordt genoeg gebruikt om op te merken. Zij het bij het uitblazen tijdens ‘Favourite’ of de uitgerokken “Amaaazing” op ‘Death kink’. Chatten verkent meer en verder zijn stem als instrument. Op het kopstemmige, verknipte liefdesnummer ‘Here’s the thing’ levert dat verslavends mooi op. Als één van de uitmuntende singles die gelost werden in aanloop naar ‘Romance’, lijken die uitblinkers met een eerste blik weg te dreigen lopen met de meeste bloemen. Onterecht, want voorbij de felste kleuren valt veel te vinden.

Zo remt ‘Romance’ halverwege af, al mijlenver weg van de razende start. Een brok nummers volgen die het dan wel niet van de energie van Chatten moet hebben, dan wel van de sterke uitvoering. Want ook al is ‘Sundowner’ een slaapfeestje tegenover ‘Starburster’. Stilstaan hoeft niet (altijd) onder te doen voor vooruit rennen. Daarna is het wondermooie ‘Horseness is the whatness’ aan de beurt, een opsomming levenslessen die zoveel zoeter blijft kleven dan de tekst zich laat lezen. Liefde zweeft rond en door het album maar wordt niet te veel recht in de ogen gekeken.

Dat is ook niet nodig wanneer andere gevoelige passages als ‘Desire’ of het ijzige ‘Motorcycle boy’ aan het woord zijn. “Maybe romance is a place”, klinkt op het titelnummer. Al denkt Chatten voor het doelpubliek van die plaats wel eerst aan zichzelf voor hij de tegenpartij vermeld.

Met afsluiter ‘Favourite’ zetten de mannen een punt helderblauwe hemel achter ‘Romance’. Het is het geknipte voorbeeld van waar Fontaines D.C. in geslaagd is: nieuwe nummers maken die snel als klassiekers beginnen te klinken. “But if there was lightning in me/ You’d know who it was for” komt binnen alsof we het al duizend keer gehoord hebben. Hoewel het splinternieuw is. En de ambiguïteit van wat of wie nu hun favoriet is werkt verbindend. Je hoeft het niet te weten, je hebt al lang een geadresseerde in gedachten wanneer je de laatste herhaling meezingt.

Op 15 november speelt Fontaines D.C. in Vorst Nationaal. Alle tickets zijn verkocht, aanschuiven in de wachtlijst kan wel nog.