Foals begon als een math rock-groepje uit Oxford. In 2008 palmden ze het indiewereldje in met ‘Antidotes’ en werden ze op handen gedragen. Met ‘Total Life Forever’ maakten ze de overgang naar een meer volwassen, maar ook dromerige aanpak.
Nu is er ‘Tapes’, waarmee ze in de voetsporen treden van The Rapture en The Big Pink. Geen opvolger van ‘Total Life Forever’, maar een mixtape waarop Foals (of toch hun keyboardspeler Edwin Congreave) pronkt met zijn muziekcollectie. ‘Tapes’ duurt langer dan een uur en telt 22 nummers waarin we een kleine inkijk krijgen in wat er gebeurt na Foals-concerten. Vooral feesten, krijg je de indruk.
“Most consumers gave up on cassette tapes years ago, and the Oxford English Dictionary says it is removing the word cassette player from its concise dictionary”, zo wordt het album geopend. ‘Tapes’ houdt zich dan ook aan de oude wetten van een mixtape op een cassettebandje, willekeurig ingedeeld in een A en een B kant. De muzikanten waar Foals mee floreert zijn beslist de beste in hun genre, maar het hele album is net iets te lang om met blijvende aandacht te beluisteren. De A-kant van ‘Tapes’ staat vol geremixte disco (Condry Ziqubu) en ander geremixte geluiden die nog moeilijk te onderscheiden zijn. Af en toe klinkt er eens lichtpuntje, zoals het fijne, ongeschonden ‘London Girl’ van The Invisible. De B-kant is meer van hetzelfde, remixen afgewisseld met nummers van namen als Caribou en Konono N°1.
Foals beloofde een eclectische mixtape, met een perfecte balans tussen obscuriteit en populariteit. Daar overschat Foals (of Edwin Congreave) zich. Hoe langer je naar ‘Tapes’ luistert, hoe kleiner het verschil wordt tussen de opeenvolgende nummers. Grote ontdekkingen zal je op ‘Tapes’ niet doen, maar als je een feestje op gang moet krijgen is deze compilatie zeker een goed idee. Zolang er niet gedanst moet worden.
Album verdeeld door V2