De Londenaar Sam Shepherd doet als Floating Points misschien niet meteen zo’n groot samplebelletje rinkelen als stadsgenoten Jamie xx of Four Tet, maar hij heeft wel degelijk een belangrijk aandeel in die entourage. Naast zijn niet te onderschatten invloed op die producers, kan hij ook op bijval rekenen van Caribou en Theo Parrish. Pas nu brengt Shepherd zijn echte debuutplaat uit, na jaren van ep’s, remixes en singles. Een boeiende trip doorheen elektronicalandschappen met verrassend veel jazz- en – jawel – klassieke invloeden: niets minder dan dat is ‘Elaenia’ geworden.
Sam Shepherd beschouwt z’n debuut zelf als een “42-minute track”. Het is niet moeilijk om mee te gaan in die redenering: het album is inderdaad één hermetisch geheel, grotendeels opgebouwd uit improvisaties en overgangen. Maar niets erop gebeurt zómaar, of is ongecontroleerd tot stand gekomen. Pas na alle delen apart te hebben gedissecteerd, wordt het snel duidelijk wat voor een huzarenstukje Floating Points hier aflevert.
‘Nespole’ komt nog knisperend op gang en drapeert beatloze synthlaagjes over elkaar – zoals ook Koreless dat graag doet. Het nummer (en de hele lp, uiteindelijk) is opvallend minder clubby dan het vorige werk van Floating Points. Toch ligt het een eind af van het daarop volgende ‘Silhouettes (I, II, III)’, dat klinkt als een soort BadBadNotGood op valium. Jazzy toestanden dus, tot er vanaf de helft wordt gegoocheld met strijkersarrangementen en soulvolle keys, die de song richting een psychedelische zweverigheid duwen. Het gebeurt niet vaak dat een hoogtepunt al zo vroeg komt.
De titeltrack en ‘Argenta’ – met wederom een klassiek geïnspireerd pianospel erin verweven – zijn een pak minder vol, maar wel erg filmisch. Ze moeten het weer hebben van drumloze ambient-sferen. ‘Thin air’ neemt daarna z’n voorganger op sleeptouw en doet die als het ware dansen zonder beat. ‘For Marmish’ capteert weer die jazzy toon, al verraadt die kalme, Thundercat-achtige bas toch dat acts als Flying Lotus en Mount Kimbie altijd in Shepherds achterhoofd zijn blijven zitten. Bijna naadloos gaat het nummer over in ‘Peroration Six’, dat met tegendraadse drumpartijen, zachte drones, verknipte elektronica en levendige piano- en basklanken de hele sfeer van de plaat weet te overlopen in vijfenhalve minuut. Benieuwd of Shepherd al kennismaakte met ons eigenste STUFF., eigenlijk.
‘Elaenia’ is een intens album, en verdomd intrigerend. Floating Points’ sterkte is dat een resem aan genres bij hem een plaats lijkt te krijgen zonder dat die met elkaar gaan vloeken. Hij overdrijft zelden en maakt zich niet schuldig aan overdaad. Het is daarom ook niet makkelijk om een duidelijk gevoel bij deze plaat over te houden: ze gaat eigenlijk all over the place zonder haar rode draad te verliezen. Vanaf nu is er de paradox van Sam Shepherd. Geef hem de kans, en je begrijpt het wel.
Album verdeeld door N.E.W.S.
