“I won’t take the easy road”, zingen de Zweedse zussen Johanna en Klara Söderberg op het openingsnummer van ‘Stay Gold’, de derde plaat van First Aid Kit in vijf jaar tijd. De weg die ze wel volgen leidt achtereenvolgens (en soms tegelijk) langs Zweedse naaldbossen, zompige moerassen in de Amerikaanse Bijbelgordel, ongure wijken in Chicago en New York City en de geliefde road, sweet road van Kerouac en Whitman. First Aid Kit combineert op ‘Stay Gold’ namelijk z’n Zweedse gevoel voor pop met een meisjescrush op americana en country, met het soort folk dat niet meurt naar de geitenwollensokken van Mieke Vogels en dus bijgevolg niet enkel bestemd is voor die ene halve zool die zo stoned als een garnaal ukelele speelt in het Lappersfortbos en met de vagebondenpoëzie van eerdergenoemde schrijvers. En nu ook met een flinke geut barokke pop.
Want: met hun overstap van sympathiek DIY-indielabel Wichita naar het grote Columbia (denk: Bob Dylan) behoeft First Aid Kit een grootser geluid. Daarom ruggensteunt een dertienkoppig orkest de meisjes op ‘Stay Gold’ en vijzelt Mike Mogis, de rechterhand van Bright Eyes die eerder al bij ‘The Lion’s Roar’ aan de knoppen zat, de productie op tot die vlekkeloos is. Doet dat iets af aan de klasse van First Aid Kit? Wat ons betreft niet. Waar een recensie waarin het niet over hun piepjonge leeftijd ging voordien zeldzamer was dan een Spaanse overwinning op het WK 2014 gaat het nu écht over de muziek. En die is nog altijd prachtig. De popgevoeligheid die ze met ‘Emmylou’ te pakken hadden, hebben ze hier nog geëxponeerd. ‘Master Pretender’ en titelnummer ‘Stay Gold’ grijpen je meteen bij het nekvel, terwijl ‘Cedar Lane’ en ‘The Bell’ hun kippenvlezigste momenten pas vrijgeven in de laatste rechte lijn. Het weemoedige ‘Shattered & Hollow’ is minder lyrisch dan z’n buren, maar minstens even mooi (die slidegitaar!).
‘My Silver Lining’ beplakt het orkest met honingzoete strijkers. Het nummer is een vrijheidsverklaring zoals ‘Hard Believer’ dat was op hun eerste plaat, al gaat de handrem nu al wat vaker op. Het lijkt alsof Johanna en Klara hun naïviteit afgeschud hebben. “I don’t know if I’m scared of dying but I’m scared of living too fast, too slow / Regret, remorse, hold on, no I’ve got to go”, klinkt het existentialistisch. First Aid Kit mag dan wel een radiovriendelijke band zijn, de Zweedse deernen zingen nog steeds over twijfels, weglopen van de liefde, gebroken dromen en slapeloze nachten in ranzige bars met foute morsige types. Kortom: het geheel hakt er doorgaans net iets harder in dan de nieuwe single van Rihanna. Zolang ze dat donkere randje houden, blijven de dames van First Aid Kit goud. Misschien nog geen 24-karaats, maar veel scheelt het niet meer.
First Aid Kit live zien kan binnenkort in Hasselt (Pukkelpop, 14-16.08, info & tickets) en in Brussel (Botanique, 28.09, info & tickets).
Verdeeld door Sony Music
