Leslie Feist speelde zich een decennium geleden vooral in de aandacht met lieflijke hitjes als ‘Mushaboom’ en ‘1234’. Naast het lichtvoetige gehuppel bewees ze met ‘Metals’ dat ze niet enkel ging voor hitgevoelige riedels en dat het toegestaan was om haar muziek serieus te nemen. Tegenwoordig beschikt de Canadese schijnbaar over een pak wijsheden die ze graag met ons deelt. Nu iedereen tot vier kan tellen is het tijd voor een waardevollere levensles.

Wat we op ‘Pleasure’ voorgeschoteld krijgen is een genereuze blik op de leefwereld van de voormalige dartele bosnimf. Het lijkt erop dat Feist zich tegenwoordig thuis voelt in een wereld met een perfecte balans tussen dromen en werkelijkheid. De jaren van naïeve oneliners giechelen op de rug van een eenhoorn met een bloemenkrans in het haar zijn voorbij.

Doorheen de plaat lijkt Feist ons in een intiem gesprek haar gedachtegangen onomwonden bloot te geven.  ‘I wish I didn’t miss you’, dat moet iedereen ooit wel eens gedacht hebben over iemand die teleur stelde. Tijdens ‘Get not high, get not low’ word je gewezen op het feit dat niemand hoeft te zeggen hoe jij je weg door het leven vindt. In ‘A man is not his song’  wordt een loze belofte metaforisch voorgesteld als een lied. Heren, er is meer nodig dan een melodie, de daad bij het woord voegen is de boodschap. Al geeft Feist toe dat het verleidelijk is om soms gewoon mee te zingen. Daarnaast vraagt ze in ‘Baby be simple’ om het allemaal simpel te houden omdat het leven zo al ingewikkeld genoeg is. Naast al dat gefilosofeer moeten we vooral ook niet vergeten om ‘Pleasure’ te hebben, want “That’s what we’re here for”.

De inkleding van het geheel  is grotendeels minimaal, met hier en daar een onconventionele wending. Feists verhaal heeft in dit stuk de hoofdrol en wordt vaak enkel door een eenzame drum en (bas)gitaar bijgestaan. Het is enkel op het titelnummer en ‘Century’ dat er iets zwaarder uitgehaald wordt en het akoestische achterwege blijft. Op dat laatste nummer komt Jarvis Cocker in het leven van Leslie tevoorschijn als een soort reïncarnatie van Serge Gainsbourg om de definitie van een eeuw te hijgen. Waar andere artiesten al eens durven struikelen over een al te melig verhaal, zorgt haar aanpak ervoor dat ze er op ‘Any party’ gewoon doodleuk mee weg komt.

Het verhaal dat Feist vertelt is er geen van grote openbaringen en quotes die op huiskamermuren terecht zullen komen. Toch weet ze de fijne nuances die zich in het leven afspelen ongeremd te brengen, is het niet fluisterend, dan wel kirrend. De puurheid en toegankelijkheid die daaruit voortkomen zijn een verademing in tijden waar artiesten op onmogelijke manieren staan te schreeuwen om een seconde van je aandacht.

Feist speelt 14 augustus op Brussels Summer Festival (info & tickets).