Hoewel obesitas te allen tijde vermeden dient te worden, konden we niet anders dan een gat in de lucht springen toen Fat White Family een tweede langspeler aankondigde. Het no-nonsense kwajongensgehalte van debuut ‘Champagne holocaust’ wist misschien niet iedereen te overtuigen al maakten enkele energieke live-ervaringen – naaktheid en lichaamssappen inbegrepen – dat helemaal goed. Bijna drie jaar later zijn ze terug met ‘Songs for our mothers’.

Opener ‘The whitest boy on the beach’ knalt meteen zonder boe of ba de kurk uit de champagnefles, al opteert FWF vermoedelijk liever voor een iets hoger alcoholpercentage. Het is aanstekelijk, simpel en ruw, kortom: zoals we de jongens gewend zijn. Alleen valt op dat de zang wat aan belang heeft moeten inboeten: de altijd zo schertsende, non-conformistische songteksten worden overstemd door de instrumenten.

‘Satisfied’ begint met een elektronisch tintje en wordt vervoegd door een resem aan ietwat vreemde geluiden. Gelukkig komt alles op z’n pootjes terecht wanneer de sluimerende gitaarrif alle instrumentale grillen hun plaats wijst en verder door het nummer begeleidt. “Satisfied, satisfied, i’m so easily satisfied” scandeert de zanger, waarna de vreemde geluiden opnieuw de kop op steken en het nummer naar de uitgang vergezellen.

Verrassender is ‘Love is the crack’: Fat White Family lijkt het tempo ingewisseld te hebben voor lui aangeslagen akkoorden die bol staan van scherts met een hoog je m’en fou-gehalte. Het lied slentert als het ware sloom door een drukke stad en geeft niets om het gezucht en gepuf van gehaaste medevoetgangers die geïrriteerd zijn door dat trage tempo. De piepende versterkers die het spottende rifje vergezellen dragen bij tot de farce en al bij al kunnen we deze ommezwaai best appreciëren.

De jongens blijven werken in dezelfde stijl en het geheel doet op den duur zelf zo country aan dat we een sheriff voor ons geestesoog zien opdoemen die met een bungelende grasspriet in zijn mond een verlaten redneck-bar binnenstapt, naar de jukebox slentert en daar ‘Lebensraum’ kiest als achtergrondmuziek bij zijn glas melk. Gelukkig beseffen de mannen dat dit leuk kan zijn voor even maar dat eentonigheid snel om de hoek komt loeren. Met ‘Hits hits hits’ hebben ze dan misschien wel geen hit klaar, al beklijft het nummer ondanks de wederom kalme instrumentale geestigheid.

Over het algemeen is ‘Songs for our mothers’ dus veel slomer en minder direct dan ‘Champagne holocaust’. Wat meer materiaal à la ‘The whitest boy on the beach’ had zeker niet misstaan, aangezien de slap aangeslagen akkoorden en trage drum al snel een déjà-entendu gevoel opwekken. Desalniettemin bevat het album een aantal toppers (nog maar eens: ‘Satisfied’) en blijft de interesse gewekt. Misschien hebben de jongens zich wat ingehouden om hun arme moeders niet de stuipen op het lijf te jagen?

Album verdeeld door PIAS

Wil je een concert meemaken waarbij je gegarandeerd een aantal kledingstukken kwijtspeelt? Dat kan 3.03 in de Luikse Reflektor in het kader van PIAS NIGHTS (info & tickets).