Falling Man is een alternatieve stonerrockband uit Gent, met als grootste troef dat ze acteur/danser Sam Louwyck in de rangen heeft als frontman. Je kent hem misschien als Windman in ‘Any Way The Wind Blows’ of Ivan Van Dorpe in ‘Ex-Drummer’. En laat het nu vooral die laatste rol zijn waar we aan moeten denken bij het beluisteren van hun debuutplaat: marginaliteit, drugs, seks, geweld en de geur van zweet.

Zo zorgt ‘Liars’ voor een dreigende opener waarin na amper twee minuten Louwyck het schuim al een eerste maal van zijn lippen schreeuwt. Meer hondsdolheid horen we in het instrumentale ‘Elliot’. Geen tekst dus, want we beschouwen het hondachtige gehuil van de man hier eerder als een extra instrument. ‘Daf’ kan ons dan weer niet echt overtuigen. Het geheel is te arty, mede dankzij de Franse lyrics die er overigens niet goed genoeg doorkomen. En kunstzinningheid is op dit album niet op z’n plaats.

Wat later worden we in ‘Hot Hotel’ met psychedelische gitaarharmonics om de oren geslagen om, wanneer we half buiten westen zijn, vervolgens bij de haren uit die hotelkamer gesleurd te worden en in de koffer van een verroeste wagen te belanden. Of wat dan gezegd van ‘Stripper’? We horen seks in een scheve caravan, bedreven op een vergeelde matras die al jaren geen overtrek meer gezien heeft.

Maar ook de productie van de plaat past perfect. In ‘Me And My Beretta’ horen we zowel het onversterkte geratel van de snaren als de distorte versie. ‘Tar Melting’ klinkt opnieuw zodanig vol dat we al headbangend het kwijl over onze kin laten druipen. ‘That Woman’ wordt gestuurd door een vette baslijn. Queens of the Stone Age anno ‘Rated R’ zijn niet ver weg wanneer de blazers het geheel vervoegen. Langzaam maar zeker schuifelen we naar het einde van de plaat toe, zoals een heroïneverslaafde naar zijn overdosis.

Je merkt het al: we hebben vooral ons best gedaan om metaforen te vinden die het geluid van Falling Man eer aan doen. Want daar gaat het volgens ons ook vooral om. De band zal geen hits schrijven, met moeite zelfs memorabele songs. Ze zullen er echter wel keer op keer in slagen je een audiotrip van jewelste te doen beleven. Louwyck is geen zanger, maar toch de grootste sterkte van deze groep. Wat Falling Man hier brengt is niets nieuws en zou zonder ‘s mans aanwezigheid hoogstwaarschijnlijk nooit komen piepen. Om af te sluiten geven we jullie nog een laatste metafoor mee, die we lazen in de bijgevoegde biografie: “Het is muziek van bier in’t fleske, marcellekes vol mayonaise-vlekken en van half ontblote bilspleten met haar op. Maar tegelijkertijd is het veel meer dan dat.” En als je ons nu wilt excuseren, we moeten een fluim van de muren vegen.

Falling Man live zien kan dit jaar enkel nog Bar Richart, Antwerpen (meer info). Voor andere concertdatums kun je terecht op de Facebook-pagina van Falling Man.

Verdeeld door Rough Trade