De nummers op de tweede langspeler van Exit Calm hebben een zeer epische inslag. Het productiewerk heeft geleid tot een grootser geluid dan op hun vorige releases. Dit is al meteen hoorbaar bij de eerste gitaarriedel in de opener ‘The Rapture’. Zelfs de titel onderstreept al zijn eigen intensiteit. Er zijn duidelijke sporen aanwezig van een psychedelische rockact zoals The Jesus and Mary Chain, waar ze al meermaals mee zijn vergeleken. Soms doet de sfeer zelfs denken aan een mildere versie van post-metalbands Isis of Pelican. Een duistere ondertoon is hierbij te ontwaren, die net niet té diep snijdt. Toch is deze muziek niet meteen voor elke luisteraar weggelegd.
Het eerste sterke punt van het album is de structuur van de songs. Het stramien waar vele bands zich aan wagen, en veelal over vallen, namelijk het strategisch achter elkaar zetten van verschillende melodielijnen, is gelukkig niet aanwezig. Dit vormt veelal een beperking op het creatieve. Maar dat deze muzikanten een heel creatief proces hebben doorlopen voordat ze hun tweede album hebben opgenomen is ontegensprekelijk. Er is telkens een mooie opbouw waarbij de nummers een vlekkeloos geheel vormen. Exit Calm heeft voor deze plaat ook een lange pauze ingelast, waarbij ze zichzelf duidelijk opnieuw hebben kunnen ontdekken, zonder zichzelf uiteindelijk te verloochenen. De sound is op een geduldige manier kunnen groeien, en ‘The Future Isn’t What It Used To Be’ is het prachtige resultaat.
Het productiewerk heeft veel invloed op het uiteindelijke geluid van een album. En hier is de producer van dienst Rob McVey van groot belang geweest. Tegenover de vorige zelfgetitelde plaat uit 2010 is het hoorbaar dat er veel meer aandacht is besteed aan structuur. De gitaarriffs vormen in elk nummer een mooie basis, maar ook doorheen het gehele album is een constante aanwezig in deze gitaarpartijen, die zeker niet gaat vervelen. Songs als ‘Albion’, ‘Holy War’ en de afsluiter ‘Open Your Sky’ zijn hier mooie voorbeelden van. We vinden telkens een opbouwende sfeer die eindigt met een eruptie van formaat. In het merendeel van de liedjes wordt gewerkt rond een bepaalde melodie of stemming, die dan een evolutie doorloopt tot een muzikaal epos, waar vele bands nog iets van kunnen leren.
Het intense gebruik van effecten zoals delay en reverb wordt ingetoomd door deze op een systematische manier niet te veel op de voorgrond te laten treden. Er ontstaat zo een organische sfeer die alle instrumenten, inclusief de zang, mooi in elkaar laat overvloeien. Hier kan nog eens een mooie vermelding worden gegeven aan de productie, die het sterke punt is van ‘The Future Isn’t What It Used To Be’.
Het tweede album van Exit Calm is kortom een aanrader voor de aanbidder van duistere psychedelica. Het kan zijn dat je een paar luisterbeurten nodig hebt om in hun muzikale wereld binnen te geraken, maar vanaf dan geniet je volop.
Verdeel door Konkurrent
