We laten onze conclusies van het afgelopen muziekjaar nog even in de kast liggen tot Lijstjestijd nadert. Toch voelt de vrolijke synth pop die zich op het debuut van Magdalena Bay presenteert als een enorme verademing. Er zijn weinig albums uitgekomen dit jaar die onschuldigheid en ongebreidelde plezierigheid zo tot uiting laten komen als het duo dat doet op ‘Mercurial world’.

Met de hyperpop scene enerzijds, de opkomst van ‘alt-pop’ en de schijnbare disco-revival in 2020 anderzijds, is het moeilijk te zeggen welke kant pop as such nu precies uit zal gaan. Het duo, bestaande uit Mica Tenenbaum en Matthew Lewin, kiest voor een weg ergens daartussen. Enkele jaren geleden vormden ze al een koppel en speelden ze in een lokaal prog-rockbandje dat nooit echt helemaal van de grond is gegaan. Beide zaken liepen echter op de klippen. Ze gingen studeren en vonden nadien elkaar terug over een wederzijdse liefde over Grimes’ ‘Art angels‘, Charli XCX’ ‘Vroom vroom ep’ en Chairlifts ‘Moth‘ – een amalgamatie van invloeden die je doorheen ‘Mercurial world’ hier en daar zult zien terugkomen.

Het opvallende, een beetje vergelijkbaar met 100 gecs, is dat het tweetal enorm veel moeite heeft gestoken in de world building van de plaat. Het album is echter niet bepaald gecentraliseerd rond één bepaald thema. Niet tekstueel en ook niet instrumenteel. Veel van die natuurlijk aanvoelende cohesie is te danken aan de ethos en (online) persoonlijkheid van het duo. Er valt namelijk heel wat verscheidenheid van ‘hun’ pop te ontdekken. Op ‘Secrets (your fire)’ krijgen we zo bijvoorbeeld een sax-solo voorgeschoteld terwijl ‘Prophecy’ bijzonder grotesk aanvoelt.

Wat het duo online doet blijkt een belangrijk facet te zijn. Het draagt niet alleen bij aan de beleving van het album, maar bij uitbreiding hun carrière. Zij het via hun TikTok-account dat viral ging of diverse livestreams op Twitch. De surrealistische doch bijzonder creatieve videoclips zijn evenwel een verlengstuk daarvan. Magdalena Bay is online, anders zou bijna niet kunnen.

Tekstueel schrijft Tenenbaum bijzonder introspectief, hier en daar zelfs een beetje melodramatisch. ‘Chaeri’ handelt bijvoorbeeld over hoe ze een vriend die zich depressief voelde in de steek liet. Thematieken als mindful zijn en je verbonden voelen met je vrienden en omgeving steken overal wel de kop op. Een gevolg misschien van de tijdperiode waarin het duo de plaat opnam (lees; gedurende deze pandemie).

Twee nummers die beiden zowat combineren zijn de singles ‘Hysterical us’ en ‘Secrets (your fire)’. Beiden werden, niet geheel toevallig, vooruitgeschoven als singles en zijn pure ear candy. Het toont, naast ‘Chaeri’, perfect waar de plaat om draait. Zoete aanstekelijke dancepop-tunes met disco- dan wel house-beats vormen het skelet van het album. Voorts schenken die nummers ruimte voor invloeden die daar wat verder buiten liggen. Zo mixt ‘You lose!’ crunchy gitaarlijnen met synthpop. Op ‘Domino’ doen die gitaren quasi shoegaze aan. ‘Follow the leader’ doet omwille van de logge instrumentatie en J-popeske verdraaide vocals dan weer wat denken aan iets wat Porter Robinson zou doen.

Het tweetal presenteert op hun debuutalbum een kleurrijke wereld dat aanvoelt als het spelen en je laten meeslepen met een comfort videogame. Het is vrijwel alles wat je zoekt in een fraai popalbum en misschien wel een verderzetting waar ‘pop’ de komende jaren heen kan gaan. Slim gezien ook om ‘The end’ en ‘The beginning’, of is het nu net omgekeerd? (waarover Tenenbaum over lijkt te filosoferen in de openingstrack) aan elkaar te loopen.