Verwachtingen aan diggelen slaan, is natuurlijk één ding als artiest of band. Hayden Anhedönia alias Ethel Cain verpulvert ze deze op het fonkelnieuwe ‘Perverts’. Na het gelauwerde ‘Preacher’s daughter’ uit 2022 werd Cains – toch vrij alternatieve muziek – in een kwinkslag blootgesteld aan een heel groot, breed publiek. Zelfs Barack Obama bleek fan: die zette het anti-patriottische -en anti-oorlognummer ‘American teenager’ in z’n playlist vol favorieten. Ironisch. In de goth-pop meets americana die het album kleurden, zagen heel wat nieuwe fans een soort Lana Del Rey in haar – weliswaar met nog meer edge in haar teksten en muziek.

Gezien het succes van haar debuutalbum zou je kunnen verwachten dat Cain de donkere, meer experimentele aspecten van haar artistieke project zou verzachten in een poging beter verteerbaar te zijn voor nieuwe luisteraars. Maar niets blijkt minder waar. ‘Perverts’ is een 90-minuten durende ep (what’s in a name?) waarbij songlengtes variëren van dik zes minuten tot zelfs een kwartier. Behapbaar is dus, aan de oppervlakte, allerminste. En dat was misschien exact haar bedoeling: in de nasleep van haar debuutalbum is Cain steeds vrij vocaal geweest over haar succes, opdringerige fans, hoe vervelend ze het vindt om als ‘(alt)-popster’ nu aan zien te worden en hoe vaak ze wenste liever een kleinere fanbase.

Anhedönia’s nieuwste project heeft misschien niet de rijke teksten of structuur van ‘Preacher’s daughter’ – sterker nog, het heeft nauwelijks tekst of structuur – maar het schetst een nog rijker beeld dan het debuut. Een beeld dat naast de Christelijke themathieken, de verwerking van trauma en andere gekwelde geesten een directe respons is op ‘Preacher’s daughter’. Op TikTok en Twitter schrikken fans zich een hoedje, een eufemisme, over de inhoud van de plaat. Cain denkt waarschijnlijk: “Prima“. Alhoewel het nooit haar bedoeling was om een angstaanjagend project te maken. “perverts is an erotic project to me personally. all drone music for me is part erotic, part meditative. it’s deeply indulgent and euphoric for me, in different ways for different tracks.“, zo schrijft ze op haar Tumblr.

De twaalf minuten durende openingstrack gooit je meteen voor de leeuwen. Na zo’n minuut weerklinkt een vervormde opname van ‘Nearer, My God, To Thee’ – een 19e eeuwse, Christelijke hymne die het verhaal vertelt van Jakobs droom. Lang verhaal kort; Jakob heeft een droom over een ladder die met de hemel is verbonden en is een soort metafoor voor de verbondenheid tussen God en mensen. Het vormt, zo denken wij, de rode draad doorheen ‘Perverts’. De track omvat gigantische muren van ruis waar alarmachtige piepjes als muizen tussen de gaten lijken te lopen. Tussen de mazen van de noise door lijkt Cain ‘the masturbator’ te veroordelen. Een zonde.

In se bestaat het album uit twee soorten nummers. Enerzijds heb je tracks als ‘Punish’, ‘Vascillator’ of het prachtige sluitstuk ‘Amber waves’ waarbij Cains stem wél verder komt dan lowercase of dichterlijke geprevel. Stuk voor stuk zijn het prachtig uitgesponnen nummers die instrumentaal inspiratie broeden uit genres als slowcore, americana, ethereal wave en alikes.

De voorliefde voor drone kan niet te onderschatten vallen in de twee kolossen op de ep: ‘Housofpsychoticwomn’ en ‘Pulldrone’. Die eerste is een onheilspellende draaikolk doorspekt met static noise, buzzing soundscapes en hier en daar een hijg enkel en alleen om verlost te worden door het klare “I love you” doorheen de track. Alsof Cain je weer tot reden brengt na de manische wervelwind waar je ze ‘s nachts in onder dompelt.

Cain blijft in statements over het album vrij ambivalent over de thema’s en concepten achter de plaat. Toch speelt lust en liefde een groot deel doorheen de flarden die we zouden kunnen meekrijgen van het album. In eerste instantie zou ‘Perverts’ ook een conceptalbum zijn. Het zou gaan over verschillende soorten perversies: ‘Punish’ en ‘Amber waves’ zijn de enige overblijfsels van dat originele idee. Toch weet ze dat gevoel doorheen de plaat zeker op te wekken waarin ze eveneens moreel grijze zones af toetst.

Het album is een anderhalf uur durende tocht vol  claustrofobie en angst. Hier en daar wordt de donkere ambient soundscapes verzacht door enkele etherische opklaringen. De schamele songs die het biedt, komt in gefluister. Een testament over hoe Cain muziek laat spreken in plaats van proza.