Het Hoogstratense garagerockduo Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs raakte bekend na winst bij Studio Brussels Nieuwe Lichting en en een finaleplaats in Humo’s Rockrally in 2016. Dat resulteerde een jaar later in ‘Eagle castle bbq‘, een debuut dat zeker niet slecht was, maar waaruit kon worden afgeleid dat Equal Idiots nog wat tijd konden gebruiken om minder avontuurlijk en karikaturaal door het leven te gaan. Met opvolger ‘Adolescence blues community’ toont het duo aan dat ze daar na drie jaar nog geen zin in hebben.

Nog te vaak druipt het jeugdig – om niet te zeggen puberale – enthousiasme er van af, bijvoorbeeld in ‘Alphabet aerobics’: muzikaal snel en energiek, tekstueel met een air van ‘mij kan hier niets overgekomen’. “We don’t care, we’re just having fun“, zoals afsluiter ‘Adolescence blues’ samenvat. Hebben wij op zich natuurlijk niets op tegen, maar als we hiermee ongeveer 75% van dit album hebben samengevat, is er misschien toch een probleem. Er wordt te weinig gestreefd naar originaliteit en diepgang. ‘Comfortable home’ en ‘Dogs’ beginnen weliswaar veelbelovend, maar vervallen telkens te snel in de gekende formule van meezingbaarheid en onverschilligheid. In bepaalde gevallen, zoals op ‘Run’ en ’16’, levert dat prima rocksongs op, maar te veel tracks schieten tekort doordat ze gewoonweg te simpel zijn (‘Knife & gun’) of omdat ze iets te duidelijk de mosterd zijn gaan halen bij bands als Kaiser Chiefs (‘Comfortable home’) of Black Box Revelation (‘Dogs’).

Nochtans krijgen we bij momenten ook een glimp van het betere songschrijverswerk te zien. Neem ‘Time’, zowaar een ballad die getuigt van meer volwassenheid, of ‘Adolescence blues’ waarin het gebrul een minder prominente rol krijgt toebedeeld en duidelijk meer geïnvesteerd werd in de kwaliteit. Ook ‘Cowboy Mambo’s desert dream’ klinkt met zijn country-invloeden en meeslepende drumlijn veelbelovend. Een groot deel van ‘Adolescence blues community’ bestaat echter uit songs die vooral moeten dienen op de zomerfestivals, als opwarmer voor de meer gevestigde namen. Fijn dat je een weide op energieke wijze op de knieën krijgt, maar dat neemt niet weg dat je muziek er ook op zichzelf moet staan, te weten op een album dat niet noodzakelijk in de joviale zomersfeer wordt afgespeeld.

Equal Idiots stoot op de vervelende vaststelling dat ze vissen in de grote muzikale vijver van toegankelijke gitaarrock met een hoog Brits gehalte. Wie zich begeeft in de wereld van een genre waarin nu eenmaal véél bands excelleren, moet voldoen aan een hoge standaard om z’n eigen relevantie te bewijzen. Met ‘Adolescence blues community’ slaagt het duo daar onvoldoende in, al koesteren we nog steeds hoop voor de toekomst.