Geen gepaster plaatje om episch somberend de herfst mee in te zetten als Emily Jane Whites meest recente. Op haar alreeds vierde langspeler presenteert de Californische immers een droefgeestige verzameling ijzingwekkende gothic ballads die de inherente tristesse van dit seizoen een inktzwarte air van majestueuze grandeur verlenen.
Aan een consequent dreigend laag gehouden tempo, via eerder onconventionele songstructuren geven de nummers slechts langzaam hun diepste geheimen prijs. Ondersteund door sober doch doeltreffend percussie- en drumwerk ontvouwen zich doorgaans boven een simpele pianoriedel of een kale elektrische gitaartokkel die vaak aan PJ Harvey ten tijde van ‘To bring you my love’ doet denken, een veelheid aan plechtstatige toetsen- en strijkersarrangementen die niet zelden erg barok aanvoelen. De aldus gecreëerde ingetogen bombast verschaft Whites van een morbide kantje voorziene, melancholische verdriet en verlangen een zielsverslindende intensiteit.
Dat de kristalheldere, nogal lamenterende vocalen herinneringen oproepen aan Kate Bush komt slechts gedeeltelijk door het timbre. Diens van Emily Brontë geleende thematiek van haar ‘Wuthering heights’ sluit namelijk naadloos aan bij de sfeer van ‘Blood / Lines’. Ook Emily Jane Whites onderhuids broeierige lyriek worstelt geregeld met de consequenties van een allesverterende liefde over het graf heen.
Kortom, deze langspeler is niet echt geschikt materiaal om een aan bloedarmoede lijdend feestje een opvrolijkende impuls te geven. Wie zich daarentegen ongebreideld wil wentelen in de donkerste uithoeken van de menselijke emotie, is dan weer wel aan het goeie adres.
Emily Jane White live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (L’Archiduc, 18.10, info & tickets).
Album verdeeld door V2
