Elisa Ambrogio kenden we tot nu toe als de helft van noise-rockers Magik Markers. Op een blauwe maandag waren zij poulains van de heren en dame van Sonic Youth, maar de laatste jaren hebben ze een fijn stekje in de underground weten te claimen. Op ‘The immoralist’ probeert Ambrogio het voor de eerste keer op haar eentje.
Solo gooit ze het over een lichtjes andere boeg; er komen zowaar echte songs door het lawaai heen. Verwacht geen ingewikkelde akkoordenschema’s of virtuositeit, maar eerder traditionele structuren en simpel getokkel. Een typische singer-songwriter plaat is ‘The immoralist’ dan ook weer niet. Dat verraadt de albumhoes al, waarop we haar zien zitten in een woonkamer, verstopt achter een masker van Wacka Flocka Flame. Het is vooral de sound die het huisje rechthoudt hier. Rustige, lo-fi gitaren en mijmerende melodieën vormen de basis. Drones of dromerige achtergrondzang vullen de leegtes op en zorgen voor een sfeervol geluid. Dikwijls moesten we denken aan ‘Heroin’ van The Velvet Underground, al helemaal als de aard van het beestje bovendrijft en het geheel in scherpe, gierende noise ontaardt.
‘Superstitious’, ‘Comers’ en ‘Far from home’ maken het knapst gebruik van deze elementen. Het vreemde sfeertje van ‘Kylie’ doet dan weer denken aan het beste van EMA en kan ook bekoren. Van dit recept wordt echter niet meer afgeweken en de overige nummers worden zo wel heel voorspelbaar.
Ontdaan van alle noise toont Ambrogio bij momenten dat ze nog meer in haar mars heeft dan wat ze voorheen toonde bij Magik Markers. Toch horen we momenteel nog altijd liever haar onstuimige, experimentele kant. De helft van dit album is boeiend en dus krijgt ze ook de helft van de punten. Op een examen zouden wij daar meer dan tevreden mee zijn, hier schiet het echter net iets te kort.
Album verdeeld door Drag City
