James Murphy is weer op dreef. In 2017 bracht hij z’n meest recente album uit, ‘American dream’, dat terecht tot de beste releases van dat jaar behoorde. In de uitgebreide aansluitende tour sloeg z’n band België over, maar hield wel halt op Best Kept Secret, en dat werd een concert even memorabel als de plaat.
Het is met diezelfde tour-muzikanten dat Murphy de legendarische Electric Lady Studios indook om een tiental goedgekozen songs live op te nemen, en zo het groepsgevoel van LCD Soundsystem vast te leggen – gelijkaardig aan wat hij reeds in 2010 deed met de ‘London sessions’. Op de vraag of deze sessions-plaat een toevoeging is aan de reeds gekende studio-versies, is het antwoord dan ook volmondig “ja”: op de albums is het immers overwegend Murphy die alle instrumenten inspeelt, wat een heel andere feel geeft.
Eerst en vooral spat het speelplezier gewoon af van deze plaat: de dynamiek tussen de bandleden is niet te evenaren en bewijst opnieuw waarom LCD Soundsystem live zo’n goed-geoliede machine is. Nummers als ‘Tonite’ en ‘I used to’ (uit het laatste album) klinken daardoor een pak opwindender dan op ‘American dream’, en dat waren al sterke opnames. De accenten liggen tenslotte anders bij de ‘Electric Lady sessions’, zo gaan de analoge synthesizers veel dieper, terwijl de bas bij momenten dan weer een stuk ruwer klinkt en zorgt voor een lekker postpunk-randje (‘Call the police’, ‘Emotional haircut’).
Op de tracklist valt weinig aan te merken – al was het leuk geweest om ook een topper als ‘How do you sleep?’ voorbij te zien komen. De band kiest er gelukkig voor om de bekendste singles te mijden en focust op vitale, dansbare albumtracks en een aantal covers. Hoewel voornamelijk songs uit ‘American dream’ aan bod komen, passeren er evenzeer enkele uit de platen ervoor, waaronder het catchy ‘You wanted a hit’ en ‘Home’, dat net zoals in de live-bewerking transformeert in ‘I want your love’ van Chic en Nancy Whang de lead-vocals voor haar rekening laat nemen. In de laatste halve minuut krijgen we zelfs nog een knipoog naar The Smiths, wanneer de groovende baslijn overgaat in ‘Barbarism begins at home’ – knap gedaan.
Opener ‘Seconds’ en afsluiter ‘(We don’t need this) Fascist groove thang’ – covers van respectievelijk The Human League en Heaven 17 – blijven erg trouw aan het origineel, en benadrukken eigenlijk hoofdzakelijk de tijdloosheid van de synthpop-klassiekers in kwestie. James Murphy en gitarist Al Doyle doen trouwens een voortreffelijke Phil Oakey-imitatie in ‘Seconds’. Verder nog lof voor de glansrijke uitvoeringen van ‘American dream’ en ‘Oh baby’, die ondanks dat ze het tempo van ‘Electric Lady sessions’ wat naar beneden halen, de meer emotionele kant van LCD in een goed daglicht stellen.
Of dit soort sessie-albums je nu interesseert of niet, het valt niet te ontkennen dat dit een zeer verzorgde, goed klinkende live-registratie is en een fijn beeld schept van hoe de band zich er op het podium vanaf brengt. Vervolgens kunnen we enkel hopen dat we snel weer een nieuwe release van deze New Yorkse topband voorgeschoteld krijgen.
