De titel van het debuutalbum van Ela Minus’ ‘Acts of rebellion’ lijkt te wijzen op een vurige aanklacht tegen de maatschappij. Wie verwacht een half uur overweldigd wil worden door een vitrioolstorm, komt echter bedrogen uit. Bewapend met een quasi-fluisterstem, onderkoelde techno en ambient, gooit Gabriela Jimeno het over een andere boeg.

De Colombiaanse begon haar muzikale pad als drummer bij de punkband Ratón Pérez, maar botste op ennui en creatieve grenzen, dus ging de emo-kid solo verder. De artieste ontwikkelde na haar tienerjaren een voorliefde voor house, techno en de anonimiteit van de clubcultuur. Drums werden ingeruild voor een fascinatie voor synths. Dat mondt uit in een debuutalbum dat quasi volledig rust op zelfgebouwde hardware.

Van het vrij poppy geluid waarmee Jimeno op haar eerste ep’s experimenteerde (check dit pareltje), blijft op ‘Acts of rebellion’ weinig over. Met de pulserende beats van ‘El cielo no es de nadie’ en ‘megapunk’ mikt Minus met een schot in de roos vooral op de dansvloer. De desolate tonen van ‘They told us it was hard, but they were wrong.’ gedijen dan weer het best als ideale soundtrack voor nachtelijke autoritjes.

Elk van de bovengenoemde singles onderlijnen ook meteen waar Minus naartoe wil met deze plaat. Ze wil je doen dansen, maar vooral jou inspireren om je te verzetten, om te laten weten dat je de wereld kan veranderen met kleine, alledaagse acties, ofte: je hele doen en laten. De slogans die Minus je in ‘They told us’ en ‘Megapunk’ toefluistert, zijn op dat vlak ondubbelzinning. Tegelijk laten ze in hun universele bewoordingen (misschien wel te) veel aan de verbeelding over.

Samen met de lichte fluistertoon die Minus aanhoudt, zorgt ervoor dat haar eigenlijke boodschap wordt weggeblazen. De beats krijgen zo de bovenhand. Het is in de kalmere momenten van ‘Dominique’ of het ietwat melige duet met Helado Negro, ‘Close’ dat Jimeno’s stem een stuk beter tot haar recht komt.

Een album opvullen met interludes riskeert dat ze overbodig worden, Ela Minus ontsnapt met de soundscapes van ‘Let them have the internet’ en ‘Do whatever you want, all the time’ aan die valkuil. Ze laten immers horen dat de Colombiaanse veel, misschien wel meer emotionele gravitas in de schaal kan leggen in haar synths dan in haar vocals.

Hoewel de koele techno van ‘Acts of rebellion’ een energieboost is, is het geen plaat waarmee je op de barricades wordt gejaagd. Het album daarop afrekenen is echter oneerlijk. Ela Minus presenteert meer een ode aan het understatement, de subtiliteit van ons handelen, waarin onze identiteit en onze overtuigingen mee zijn verweven.

Dat ze vocaal te weinig beet toont, is op zich jammer, maar misschien ook karakteristiek aan het concept. In ieder geval toont Ela Minus zichzelf als een producer om rekening mee te houden.