Het verhaal van Ejecta is er één dat we al vaker hoorden. Twee muzikanten ontmoeten elkaar wanneer ze samen optreden, houden contact, raken bevriend en wisselen muziek uit. Van het één komt soms het ander en zo geschiedde ook hier. Ejecta is echter voornamelijk het alter ego van zangeres Leanne Macomber, waarin ze haar innerlijke tegenstrijdigheden kwijt kan. Ze stelt zich dan ook helemaal open, letterlijk en figuurlijk. Want niet alleen tekstueel laat ze in haar ziel kijken, ook op de albumcover kun je haar op haar puurst aanschouwen.
De muziek zelf is eigenlijk enkel te omschrijven als synthpop. Gelukkig kon Ejecta voor elk lied een ander geluid vinden, zodat het boeiend blijft. Opener ‘Mistress’ is meteen heel catchy. Opvallend is ook dat het zowel voor intro als voor song kan doorgaan, de definitie van een perfecte albumopener dus. Op ‘It’s Only Love’ wordt het recept volledig duidelijk: een eighties synth met vocals die heel hedendaags klinken. Het duurt nog even tot we dat hedendaagse beter kunnen definiëren, maar op ‘Inside’ wordt het ons duidelijk. Macomber klinkt heel frêle, ze lijkt ons bijna in het oor te fluisteren en toch slaagt ze erin krachtig over te komen.
‘Afraid of the Dark’ begint zeer intiem, om halverwege uit te barsten tot iets wat bijna euforisch te noemen is. Ze zingt alsof de verlossing van haar demonen nabij is, al blijkt niets minder waar te zijn wanneer we naar de tekst luisteren: “Fear is running hard, my fear is forever; darkness is in everything”. Het is als luisteraar een bevreemdende en zelfs oncomfortabele ervaring. De synthmelodie die de climax inluidt roept op tot dansen, maar de woorden staan je dat niet toe. Dat is ook iets wat we stilaan beseffen, dat ondanks de hoge dansbaarheidsfactor de songs gitzwart doordrongen zijn van weemoed.
Dat Ejecta het ook traag kan, horen we onder andere op ‘Eleanor Lye’, toeval of niet, niet meteen een hoogvlieger op ‘Dominae’. Tegen de tijd dat we aan afsluiter ‘Tempest’ aankomen, valt ons nog een punt van kritiek te binnen. Macomber is dan wel duidelijk heel triest, het is nooit echt duidelijk waarom precies. De lyrics blijven heel erg vaag en het is vaak wat gissen naar de juiste context van de song. Hier aan het einde van het album begint die vaagheid eerder te ergeren in plaats van te boeien. Ejecta zet er dus net op tijd een punt achter.
Deze bespreking van ‘Dominae’ was een zeer moeilijke bevalling. We konden moeilijk beslissen of we nu net enthousiast moesten zijn over de muzikaliteit of eerder negatief over de vaagheid van het geheel. We zijn er eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal uit. Is dit een conceptplaat die we niet vatten of komt het er gewoon niet genoeg uit? Wat we wel weten is dat dit album zeker het beluisteren waard is, want muzikaal zit het echt wel goed. Synthpop is een redelijk gedateerd genre, maar Ejecta slaagt er toch in om het fris te houden. Of dit opweegt tegen onze bedenkingen, die keuze laten we aan jou over.
Ejecta heeft voorlopig geen concerten in Europa gepland.
‘Dominae’ wordt verdeeld door N.E.W.S.
