Alsof Kim Gordon nog niet punk genoeg was, debuteert ze nu pas solo op haar zesenzestigste. Gelukkig voor ons staat er, in tegenstelling tot in andere culturele milieus, geen leeftijd op debuteren. En laat leeftijd het minst interessante element aan Kim Gordon zijn.

Gordon heeft veel woelige waters doorzwommen om op dit punt te raken. Lang voor er sprake was van K3, vormde ze samen met Kim Deal van de Pixies al de vrouwelijke indierock-belichaming van een kool thing. Ze is en was een inspiratiebron voor velen, en heeft ondanks het succes van Sonic Youth nooit haar voorliefde voor anarchie weggestoken.

Het einde van haar huwelijk met Thurston Moore en bijgevolg Sonic Youth, de groep die ze mee oprichtte, ligt ondertussen al acht jaar achter haar. In de tussentijd was er weinig muziek, en kreeg vooral haar autobiografie ‘Girl in a band’ veel aandacht. Daarnaast was ze vooral actief binnen de beeldende kunstwereld van haar nieuwe woonplaats Los Angeles.

Voor haar eerste soloplaat schakelde ze opnieuw de hulp in van producer Justin Raisen (Charli XCX, Angel Olsen, Yves Tumor). Die schreef drie jaar geleden al mee aan haar eerste solosingle ‘Murdered out’, die ook op deze plaat staat. Behalve haar trouwe bas wordt er een hele reeks instrumenten ingeschakeld, om zo een breed gamma aan geluiden te creëren.

‘No home record’ is een kunstige plaat voor mensen die nog nooit een galerij zijn binnengewandeld, een vuist in de lucht voor wie nog nooit is gaan protesteren. Er zijn rauwe rocksongs die haar invloed binnen Sonic Youth tonen (‘Air BnB’ of ‘Hungry baby’), maar evengoed geëxperimenteer met electronica, met verknipte opener ‘Sketch artist’ en het op een slome hiphopbeat deinende ‘Paprika pony’. Beste allitererende liedjestitel van de week, dat ook. En dan is er nog afsluiter ‘Get yr life back’, dat op niet meer dan knarsende noise gebouwd is.

Ondertussen kaart ze in haar teksten onder meer onze niet aflatende (over)consumptiedrang aan, aan de hand van scherpe stukjes poëzie waarvoor ze de inspiratie haalde uit wat ze op straat zag. Gordon mag dan wel het grootste deel van haar leven in een kunstenaarsmilieu verbleven hebben, qua werkwijze is er voor haar weinig veranderd tussen 1981 en 2019.

‘No home record’ is geen nieuw ‘Daydream nation’ of ‘Goo’, maar pretendeert dat ook nooit te zijn. Het laat een artieste horen die doorheen de jaren nooit haar eigenheid en eigentijdsheid verloren is. Het verleden heeft Kim Gordon weinig te bieden, het heden des te meer.