Om een beetje enigmatiek zit Nicolas Jaar niet verlegen, maar een album zonder boe of ba onder quasi onbekende bijnaam droppen, verraste toch menig elektronica-liefhebber. Als je er dan voor kiest om een compilatie van eerder werk samen te stellen, moet je toch veel vertrouwen hebben in je ambacht en je fanbase om toch over ieders tong te gaan. Het resultaat mag er zijn.

De die-hardfans hadden het natuurlijk wel door toen ze het album ‘2012-2017’ van ene A.A.L (Against All Logic) op hun other-people.net-account-inbox kregen. Direct kon een zichzelf respecterende Jaarliefhebber de link leggen met een mix die de Chileens Amerikaanse producer in 2016 online had gezwierd, getiteld ‘Against all logic’. Waar Nicolas jaar daarvoor zich al had toegewijd aan genres die aanleunden bij experimentele psychedelica en techno, ging hij hier voluit voor de meer lo-fi house sound waar mannen als Ross From Friends,  DJ Boring en Baltra rond dezelfde periode hoge toppen mee scheerden. Hier konden disco- en Motownsamples naar hartenlust botsen met stevige basdrums. Het mag dan ook niet verbazen dat enkele van de nummers op Jaars eerste werk sinds het uitstekend ontvangen ‘Sirens’ uit 2016, voor het eerst gehoord konden worden in die mix.

Een andere weggever over de inhoud van ‘2012-2017’ is ook te vinden in de titel van het openingsnummer ‘This old house is all i have’ dat een beschrijving lijkt te zijn van de inhoud. Een mooie opener is het trouwens dat zijn Motownsample heerlijk contrasteert met verwrongen bassen en echo-effecten à la Yves Tumors ‘Serpent Music’ die het geheel een ongemakkelijk gevoel geven.  Bovendien staat het enig mooi tegenover uitschieter ‘I never dream’ waar warme synths doorheen een hoopvol gevoel geven. Uitstekend is hier ook de percussieprogrammatie die de breakbeatritmes en de funky bas intens verwikkeld doen raken. Diezelfde bas springt ook weer eens tevoorschijn op ‘Flash in the pan’. Zeven minuten lang danst hij rond een eenvoudige modulaire synthmelodie, in een ervaring waar Jaar zijn meesterschap in het loop-maken tentoonstelt. Het nummer maakt deel uit van een uitstekend afsluitend trio samen met ‘You’re gonna love me and scream’ waar de disco-vocal knap botst met een dolgedraaid baslijn en instant raveklassieker ‘Rave on You’ waar hints van de betere acid house en trance uit vorige decennia respectvol worden samengewoven in een tien minuten lange (geslaagde) hypnosepoging.

Ook op ‘Hopeless’ probeert de Amerikaan je te beheksen. Hier komen de drijvende, waterige drums samen met de 4-bar melodie samen om een techno-versie van witch house. ‘Such a bad way’ is op zijn beurt een melancholische maar smaakvolle naar IDM-neigende discoplaat. Knap hoe de sampling hier is uitgevoerd! Jaar is een uitstekende elektronica-tovenaar, de ultieme toverspreuk heeft hij echter nog niet gevonden. Op nummers als ‘Now u got me hooked’ en ‘Know You’ samplet hij helaas erg cheesy funk met als enige toevoeging een stevige basdrum. Omdat deze nummers staan of vallen met de kwaliteit van het origineel, liggen ze beiden plat de op de rug.

De sporen van (vermoedelijk) zes jaar experimentatie en crate-digging waarin Jaar aan het A.L.L-project heeft gewerkt, zijn duidelijk te zien op ‘2012-2017’. Hoewel niet alles op hetzelfde niveau staat als de uitschieters, toont de compilatie het gemak waarmee de Chileense Amerikaan zijn geluid kan diversifiëren en externe bronnen kan opnemen. Deze hoort thuis in je Nicolas Jaar collectie.