Producer en labelbaas van XL Recordings Richard Russell dook voor de tweede keer in zijn Copper House Studio met een bijzondere selectie muzikanten. Onder de naam Everything Is Recorded zijn leeftijd, stijl en achtergrond van geen belang. De artiestennamen rinkelen misschien minder dan op het debuut, maar verrassen daardoor des te meer. Op ‘Friday forever’ wordt er tot in de vroege uurtjes stevig gevierd en krijgt hiphop de meeste traktaties met namen als de jonge wolven Berwyn en Aitch of de doorwinterde Ghostface Killah.
09:46 pm. De plaat trapt de avond stevig op gang zonder concreet plan, wel vol verwachtingen en enthousiasme. De Ierse singer-songwriter Maria Somerville vormt een duo met de voor ons nog onbekende Londense alleskunner Berwyn Du Bois. Rond een sample ‘Hollow out cakes’ van Smog klinkt het “the night won’t last forever so we’ll do it our way”. Internationale deals worden verder gesloten in ‘Patients (Fucking up a friday night)’ met de trots uit Aitch uit Manchester en New Yorker Infinite Coles, zoon van Ghostface Killah. Coles is trouwens de enige artiest hier die aan het debuut uit 2018 meewerkte. Iedereen beseft ondertussen dat dit wel eens een gekke nacht kan worden. In het funky ‘Walk alone’ wordt Coles vervoegd door Berwyn en is de basriff op synths opnieuw erg aanwezig, zoals het hoort op de dansvloer.
02:56 am. Het is duidelijk nog geen tijd om huiswaarts te keren. Flohio rapt bovenop een reggae-groove in ‘I don’t want this feeling to stop’, dat wordt opgevolgd door een familiaal onderonsje met Ghostface Killah en Infinite Coles. Het meeslepende ‘Caviar’ is geen doorsnee vader-zoonmoment, maar een brute en catchy samenwerking. In ‘That sky’ haalt Somerville haar beste bossanova-stem boven en neemt muzikale poëet James Massiah spoken word voor zijn rekening. Ondertussen staat de taxi al klaar buiten de club.
05:10 am. De ochtend valt en de beats bonken nog na in ons hoofd. Met songwriter A.K. Paul keert de rust in ‘Dream I never had’ gedeeltelijk terug. Een geruststellende vrouwenstem kalmeert met “You are home now. There is no place but this one”. Na een korte nacht ontwaakt iedereen en vraagt de jonge Ierse songwriter Kean Kavanagh wat er in godsnaam gebeurt is: “How did I get home” en “What a fucking mess I made”. Een groot zwart gat en een nog grotere kater als resultaat weerklinken in duistere synths en gitaar. Berwyn en A.K. Paul werken snel een ontbijtje naar binnen met een welverdiende portie autotune en sentimentaliteit. Infinite Coles en Somerville zijn andermaal samen te horen in ‘THIS WORLD’, een gospelnummer waarin ze met beide voetjes terug op de grond komen. ‘Circles’ is nog een opmerkelijke afsluiter met Penny Rimbaud, punklegende van Crass, aan het woord. “This world is gonna break our hearts. With joy.”
Opnieuw slaagt Richard Russell erin om relatief nieuwe talenten samen te brengen die het beste uit elkaar proberen te halen en enkel de sterktes van de andere in de verf zetten. ‘Friday forever’ is een realistic dream party met muzikanten, vooral rappers, die je binnenkort wellicht vaker op de affiches zult zien staan. Het is een plaat die we meer dan één keer willen beleven. Voor wie wil weten hoe een doorsnee vrijdagavond van Russell eruit ziet: tegelijkertijd met deze release publiceerde hij zijn autobiografie ‘Liberation through hearing’.
